Handtekening (28-12-2015)

En opeens waren we getrouwd.
Nee, helemaal niet opeens, natuurlijk niet. Daar ging voorbereiding aan vooraf. Een jurk kopen (gewoon op internet), bloemen voor in mijn haar, elkaar diep in de ogen kijken en vragen: 'weet je het zeker?' Natuurlijk wisten we het zeker. Zoals we het al vijftien jaar zeker weten. We zijn niet zo moeilijk, als het goed is, is het goed. 
We reden naar de stad, lederen bekleding in de oude mercedes, twee meisjes in een wolkje van tule op de achterbank. Familie en vrienden voor het stadhuis, een traan op de gladde stof van mijn jurk. De zon scheen, de lucht blauw. De schaduw van de hoge kathedraal over de markt. De tonen van een dierbaar liedje door de oude trouwzaal. Ik had het zelf uitgezocht en was toch heel even verbaasd het hier te horen.
De woorden van de ambtenaar gleden langs me heen. Pas toen we onze handtekening zetten besefte ik het. Waar de drang om te trouwen vandaan kwam.
Als een van van onze verre nazaten over honderd of veel meer jaren zijn voorouders zoekt, zal hij deze handtekening vinden.
We hebben onszelf achtergelaten in de lange, lange tijd.
Voor de liefde en voor het leven.