Hazelaar (31-10-2024)

Vanaf ongeveer half januari begint de hazelaar te bloeien. Dat weet ik omdat ik dan steevast proestend en gorgelend door Blankwater loop. Het aantal hazelaars is niet heel groot, en meestal zijn het amper bomen te noemen, slechts hier en daar een twijg aan de slootkant, maar toch. Genoeg om me te laten traanogen. Vooralsnog is het gelukkig oktober. De herfst is een goede tijd voor hooikoortspatiënten. Ik wentel me in onze dagelijkse wandelingen, ik houd zoveel van de herfst, mijn geluk kan niet op.

Er is een regenboog, een hele grote, hele heldere. We zien hem de hele weg vanuit huis richting Blankwater. De lucht eromheen is van een soort lucide loodgrijs.
'Kijk, hij staat bij de Duitse berg,' zeg ik tegen W als we door de velden komen.
'Haha,' zegt W.
'Nee, echt!'
Maar hoe verder we komen, hoe meer de regenboog zich lijkt te verplaatsen naar achteren. Eenmaal bij Blankwater blijkt hij helemaal niet bij de Duitse berg te staan, ik vraag me af waar dan wel. Het is wel wonderlijk, we zien hem hier wel als een grote, volledige boog, alsof hij een beschermend gewelf over de bossen vormt. Ik ga eronder staan, W neemt een foto. Op de foto lijkt het alsof ik er precies onder sta. Beschermd door iets dat mijlenver weg is.

Precies tachtig jaar geleden, in oktober 1944, beginnen de zware bombardementen in de stad. Alle bewoners vluchten de kelders in, niet meer alleen de mannen, zware beschietingen leggen het hele openbare leven plat. Trui, Marie en Matthieu horen de bommen inslaan, mam ligt met haar handen op haar oren te huilen in bed. De Duitsers op het erf zijn geagiteerd, het afweergeschut buldert de hele nacht, grote, lompe vrachtwagens rijden af en aan met nieuwe munitie. Trui kijkt vaak naar de kleine boerderij vanuit de kieren in de schuilhut. Haar vader heeft het huis zelf gebouwd in 1920, ze stelt zich voor dat huizen kunnen voelen en vraagt zich af welke emoties er nu door het gebouw zouden gaan. Het lijkt alsof het dak zucht, de muren rillen, een huivering die door de spanten trekt, de soldaten als luizen in de pels van zich af wil schudden.