Herderstasje (verdord) (09-12-2024)

Een week geleden vroor het een paar dagen matig, bij Blankwater lag er een laagje rijp over het land. Het moeras was dichtgevroren, niet erg, de hond zakte er meteen doorheen aan de ondiepe oever, het geluid van tingelend glas. Ik heb de blauwe kiekendief al een tijdje niet gezien maar gisteren hoorde ik hem wel, een paar krijsende schreeuwen achtereen. De blauwe kiekendief nestelt op de grond, zo las ik toen ik wat feiten opzocht over hem, dat wist ik nog niet. In het voorjaar ga ik goed opletten of ik iets zie tussen de bramenheuveltjes, dat lijkt me namelijk een goede plek voor hem.

Vandaag is het koud maar boven nul, grijs en regenachtig, ik moet mijn broekspijpen ophijsen om te voorkomen dat al mijn kleren modderig worden. In het pad tussen het ven en het moeras vinden we verse tractorsporen, en wat we denken blijkt ook waar te zijn: de koeien zijn opgehaald. Ik kijk treurig naar het opengelaten hek en de lege wei. Hè toch. Ik zal ze missen. De warme koeienlijven, het gesnuif als we langsliepen, hun grote ogen die ons volgden, het snuffelen met Wiesje. Langs de afrastering vind ik een herderstasje, die had ik nog niet, het plantje is al dor maar ik zie dat hij onlangs nog gebloeid heeft. 

Ik heb nog veel nagedacht over het lichaam en de geest en hoe de twee zich tot elkaar verhouden in me. Hoe het lijf misschien wel de entiteit is waarin de angst zich ophoudt. Ik ga alles nog eens na, adem diep, loop met mijn hoofd in de wind en laat mijn gedachten ronddwalen terwijl mijn blik over de brem glijdt, in allerlei tinten groen, en daarachter het ven dat glinstert in de decemberse namiddagschemer. Ik denk aan een kennis die deze week is gestorven, jong nog, in de zomer had ik nog contact met hem, hij was net geopereerd en was genezen verklaard. Hij was blij, uitgelaten toen, ik feliciteerde hem met de goede uitslag. Een paar weken geleden was de ziekte terug en was er geen houden meer aan. De dood vrat hem op, in rauwe, harde halen. Hij was een van de meest gepassioneerde mensen die ik kende, er zat zoveel, tja, esprit, léven in hem. Ik vraag me af waar al zijn energie nu naartoe is, ik kan me maar moeilijk voorstellen dat het allemaal zomaar verdwenen is. Heel even stel ik me voor dat het hier rondwaait, meegenomen door de wind, het is overal, trekt aan de takken van de populieren, rimpelt het water, laat de panden van mijn jas wapperen. Maar ik weet zelf niet goed of ik dat wel geloof.

Ik vraag me af hoe het in het kleine boerderijtje op de hei is. De weken in aanloop naar kerst en nieuwjaar moeten taai zijn, de luchtaanvallen nemen nog meer toe. Aan de Maasoever zitten de geallieerden met een gigantisch arsenaal aan munitie en bommenwerpers. In de nachten is het lawaai verschrikkelijk, de vliegtuigen, het afweergeschut en aan de andere kant van het gordijn in de schuilkelder mam, die onafgebroken huilt als een gewond dier.