Herten (21-11-2021)

Het land ruikt naar het loof van mosterd en rammenas, hier en daar al licht verrot omdat de eerste vorst eroverheen is gegaan. Ondanks dat ziet het er nog weelderig uit, zelden iets groeners gezien dan knollenvelden in november.
Op ons vaste rondje zijn er een paar dieren bijgekomen, een roedel van een stuk of zes damherten. Die zijn ontsnapt uit het weitje van de oude mensen even verderop. Wie al langer met me meeleest weet misschien nog dat W en ik er vorig jaar aan de deur stonden, de oude vrouw schuifelde naar het hek en W brulde dat we haar capibara hadden gevonden. We behoedden het beestje (geen capibara) voor verder ongeluk en stopten het terug in zijn veilige stal.
De herten zijn een ander verhaal, al meer dan een week zien we ze telkens op andere plekken opduiken, elke dag ontginnen ze netjes een nieuwe akker. 
Ik heb vorige week al eens aangebeld  ('Ich zal ze waal mit get mik hierop perbere te kriege,' zei de bejaarde boerin, maar dat leek me in haar conditie nogal onwaarschijnlijk) en er zijn al hulptroepen ingeschakeld. Die hulptroepen bestaan uit een oude man, iets minder bejaard dan de boerin zelf, maar toch, het houdt niet over, die elke dag tegen de schemer in zijn auto gaat zitten wachten in de buurt van waar de herten die dag gesignaleerd zijn. Waarop hij precies wacht weten we ook niet, de herten zullen er denk ik niet sneller van terug naar hun wei wandelen. 
Ook vandaag zat de oude man weer in zijn auto, precies op dezelfde plek als waar we hem gisteren ook al hadden zien staan. Het enige verschil was dat hij nu met zijn wang tegen het raam aangeleund lag, ogen dicht, mond open.
'Oh nee, hij is vast gestorven!' riep ik.
Gevoel voor dramatiek is mij nu eenmaal niet vreemd.
'Gottegot,' zei W, en hij aarzelde of hij moest remmen of doorrijden.
'We gaan eerst wandelen en als hij er straks nog precies zo bij ligt dan kijken we wel verder,' spraken we af.
Ik stelde me de volledige route voor hoe ik het portier straks zou openen en hoe het lijk vervolgens traag uit de auto zou rollen.
Toen we terugreden was de auto goddank verdwenen.
Wat niet verdwenen was waren de herten. De voltallige kudde stak precies voor ons de weg over, de voor- en de achterpoten parallel aan elkaar hupten ze opgetogen met hun witte kontjes door ons koplamplicht.
Alweer zo'n dag lekker gegeten.
Wat een leven.