In dit huis (04-12-2020)

Ik fietste weer eens naar school met de jongste, dat was lang geleden, ze wil het niet meer, gezien worden met haar moeder, ze kan het wel alleen. Maar vanmorgen had ze me nog even nodig, een grote surprise voor haar klasgenootje in een tas van de Coop gepropt, ze wist niet hoe ze het ding in haar eentje op haar fiets mee moest krijgen.
Ik fantaseer wel eens over later, als ik al lang dood ben, en hoe mijn dochters dan herinneringen ophalen aan mij. Ze zullen dingen zeggen als: 'Onze goede moeder was slim en wars van burgerlijkheid.' En: 'Het was een vrije ziel, ze trok zich van niemand iets aan.' Daarna zullen ze vlaai eten zoals ik het ze geleerd heb en vertederd lachen om mijn fascinatie voor kitscherige Duitse stadjes in de Eifel of het Moezelgebied.
Ik ben gek op de Eifel maar ik word daar niet echt in begrepen, al las ik tot mijn verbazing laatst een nieuw uitgekomen boek dat zich in de regio afspeelt en de afgelopen dagen keek ik een Netflix-serie met Monschau als decor. Misschien is de Eifel hip aan het worden, ik hoop het niet, laat de verlaten kronkelweggetjes in vredesnaam met rust, voor je het weet staat er een pretpark in de Hautes Fagnes.
Afgezien van de suprise in de klas van de jongste is het Sinterklaasgebeuren een aflopende zaak hier in huis, met een kind van bijna zestien en eentje van bijna elf. Omdat ik daar nog niet helemaal aan wil had ik de kinderen wel nog iets in hun schoenen gestopt, maat 43 en maat 39, voor allebei een krijtstift. Daarmee kun je op ramen tekenen, dat vond ik denk ik vooral zelf erg leuk. Zo had ik er deze week al een grote naakte vrouw mee op de keukenruit gemaakt, ik weet ook niet zo goed hoe die dingen ontstaan in mijn hoofd, maar ze stond er ineens.
Gisteren lette ik even niet op en in die tijd had de oudste de stift ter hand genomen. In volmaakt truttig handletterschrift had ze er leuzen op geschreven als LIVE LAUGH LOVE en IN DIT HUIS HEBBEN WE LOL, ZEGGEN WE SORRY, ALSJEBLIEFT EN DANKJEWEL, DOEN WE ONS BEST, ZIJN EEN FAMILIE, DIT IS THUIS.
Ze grijnsde tevreden toen ze mijn vertrokken gezicht zag. 
Ik heb haar vervolgens vanzelfsprekend de deur uit gezet, ze zoekt maar een nieuw lief thuis, bij voorkeur met een steigerhouten interieur.
Precies elf jaar geleden was ik hoogzwanger, een kleuter aan mijn rok, een jonge hond aan mijn voeten, ik pakte de Sinterklaascadeautjes uit met mijn buik als tafeltje, toen moest alles nog beginnen en nu is er alweer zoveel voorbij.
Ik vermoed dat dit is wat ze leven noemen, en er zit weinig anders op dan mee te deinen en de lol ervan in te zien. Eigenlijk precies zoals er tegenwoordig op mijn keukenraam staat: live laugh love.