Interview (27-03-2023)

Voor mijn expositie bij Gallery Untitled werd ik geinterviewd door Elfie Tromp. Een deel van het interview vind je hieronder:

Een vogelkolonie komt mid-vlucht tot stilstand. Met zijn tientallen hangen ze pontificaal in de expositieruimte van Gallery Untitled. De toeschouwer mag er zijn eigen spiraal omheen wandelen of er middenin gaan staan en even deel worden van het troostende, introspectieve vogeluniversum van Octavie Wolters.

Octavie maakt beeldend werk en schrijft. Haar prentenboek Het Lied van de Spreeuw (2021) werd een groot succes en beleefde meerdere vertalingen en herdrukken. Het succes zit ‘m misschien in de helderheid van haar beeld én taal die even helder als diepzinnig, even aards als mystiek is. Net als vogels zelfs.

Je linosneden worden bevolkt door natuurlandschappen en vooral vogels. Hoe zijn de vogels je muzes geworden?
In artistiek opzicht houd ik van vogels omdat ze zulke soepele lijnen hebben en er zoveel beweging in hen zit. Zelfs als ze stilzitten voel je hun beweeglijkheid in alles, het zit in hun hele fysiek. Dat past heel goed bij wat ik wil maken in linosnede, ik zoek in mijn werk altijd naar de vloeiende lijn. Verder vertederen vogels me altijd, hoe ze hun kopjes schuin kunnen houden als ik langsloop, hoe ze me aankijken. Dat wil ik graag overdragen, mijn gevoel van ontroering wil ik doorgeven aan mijn publiek.Is er een vogel die je lievelings mag heten?
Ik ben gek op alle roofvogels, grote indrukwekkende buizerds bijvoorbeeld, die stevige klauwen, die snavel, mijn hart maakt altijd een sprongetje als ik er een van heel dichtbij zie. Het is wel het basisgevoel van wat de natuur in zijn algemeenheid me geeft: een gevoel van kleinheid, van nederigheid. In de natuur is alles zoals het is, alles gaat volgens zijn eigen wetten, de natuur leert me dat ik mag zijn zoals ik ben. Dat ik mag maken wat ik wil maken. Dat het goed is. 

In Gallery Untitled komen je vogels van de pagina af en hangen ze met tientallen in de lucht als een geweldige, verstilde zwerm die op pauze zweeft als de toeschouwer binnen komt. Als een mobile voor volwassenen én kinderen. Wat hoop je dat jouw vogels aan hun toeschouwers geven?
Dat mensen zich verwonderen over de grootsheid van de natuur. Ik stond eens in het open veld tijdens de schemering en ik zag en hoorde kraanvogels laag overkomen. Heel stil ben ik blijven staan en tot mijn grote verbazing zette de troep de landing in. Het was een hele grote groep en ze cirkelden in spiraalvorm heel langzaam naar beneden tot ze allemaal geland waren. Ik stond er middenin. Dat was een magische ervaring, ik lichtte helemaal op vanbinnen. Dat ik dit had mogen aanschouwen! Dat bijzondere gevoel heb ik opgezocht toen ik deze zwerm maakte, ik wil dat mensen voelen hoe bijzonder de natuur is.

Je bent zowel schrijvend als beeldend aan het werk. Je schrijvende werk is beeldend en je beeldende werk ook verhalend. Wat is het belangrijkste verhaal dat je wil delen?
Ik denk dat de kern van alles wat ik maak wortelt in mijn eigen zoektocht naar mezelf, naar wie ik ben, naar wat mij mij maakt. Alles wat ik voel, alles wat mij drijft, het verbindt mij aan de rest van de mensheid, aan de rest van de wereld. Als ik iets voel dan ben ik nooit de enige, wat ik tegenkom in mijn afdalen naar mijn wezenlijke ik kan niet anders dan universeel zijn. Ik ben tegelijkertijd het unieke individu en de meest doorsnee mens die er bestaat. Ik ben de enige en de alzijdige ik ineen. Het belangrijkste wat ik wil vertellen is dat het goed is, dat we goed zijn zoals we zijn.

HET HELE INTERVIEW LEES JE HIER.