Kajuit (19-12-2021)

Er voer een binnenvaartschip voorbij. Het lag diep, op sommige plekken verdween het bijna helemaal in het opgestuwde water dat traag langs de zijkanten gleed en dan in een uitwaaierende V achter het achtersteven uit stroomde. Tot bij mij, aan mijn voeten klotste het ritmisch over de steentjes aan de oever, ik liet toe dat de golfjes aan mijn waterdichte winterlaarzen likten, als aanhalige hondjes. Misschien moest de schipper hozen straks, ik dacht aan het kleine hoosvat van ons eigen zeilbootje, het leek me nogal een gedoe, het zou vast allemaal heel anders werken, ik had geen verstand van grote boten.
In de verte bij de rivierbocht lag het kerkje in de mist, ik kwam hier al zo lang en zo vaak en elke keer als ik het kerkje zag nam ik me voor snel op te zoeken bij welk dorp het hoorde maar ik vergat dat elke keer opnieuw. Wie niet aan een rivier woont begrijpt misschien niet dat het vaak ingewikkeld is om te weten welke dorpen en steden aan de overkant liggen, rivieren brengen je hoofd op hol, ze maken een wirwar van het land door al hun kronkels en bochten en wat er op de andere oever gebeurt is een compleet andere wereld. 
Het schip voer door, richting het zuiden, in de kajuit werd door een onzichtbare hand een kerstboompje aangeknipt. Het was maar klein maar het stond voor het raam en ik kon het duidelijk zien. Ik vond dat mooi maar het stemde me ook melancholisch. Alsof het nooit echt kerst kon worden zolang de boot onderweg was, kerst vier je in stilstand, niet op reis.
Maar misschien was dat voor de schipper wel helemaal anders, was zijn thuis juist de stilte, in het beschutte ruim van zijn boot keek hij uit het raam, zag de voorbij glijdende steden en dorpen, in de verte een vrouw in een donkerblauw windjack op de oever, en dacht: de wereld beweegt maar ik doe er mooi niet aan mee.