Klus (31-07-2024)

Anderhalf jaar geleden kochten we ons huidige huis. Het is op de kop af 90 jaar geleden gebouwd, in 1934, dat betekent dat er heel wat mensen voor ons hier gewoond hebben en hopelijk ook nog heel veel mensen na ons. Het is niet zomaar een huis, het is een trotse grande dame en we voelen het als een soort plicht om haar goed te verzorgen voor de periode dat wij haar onder onze hoede hebben. We zijn erg blij dat er nog veel authentieke elementen intact zijn en waar dat niet zo is brengen we het zoveel mogelijk met veel zorgvuldigheid terug in de oude staat. Toen we in een van de eerste weken hier op de vliering de oude ensuitedeuren terugvonden waren we dolblij en besloten we ze terug te gaan plaatsen. Maar goed, onze klussenlijst was lang, er moesten eerst een hoop saaie karweien gedaan worden, verduurzamingstoestanden, daken vernieuwd, de eindeloze reeks lekkages verholpen. Maar nu, nu was het dan zover. We schraapten de smerige beits van de deuren, schuurden, lieten het kapotte lood repareren, zetten de greepjes in het zuur en boenden elk ruitje tot het blonk. Verder peinsden we over hoe we de eetkamer, die nu meer een afgesloten geheel werd, wat meer persoonlijkheid konden geven. Op een ochtend werd ik wakker en wist ik het.
‘We bouwen een boekenkast!’ riep ik tegen W, die net aan zijn ochtendboterham met pindakaas zat. 
Ik wees naar de ruimte tussen de schouw en de korte muur naast de ensuitedeuren. Dat vormde een soort koof, daar zou precies een kast in passen.
Gelukkig is W altijd in voor nog een klus en een half uur later stonden we bij de bouwmarkt om de planken op maat te laten zagen. We lieten verf mengen in exact dezelfde kleur als al het houtwerk in huis en schilderden de kast en de ensuitedeuren in één moeite door.
‘Het lijkt alsof het altijd zo geweest is,’ zei W, toen we, eindelijk klaar, het resultaat bewonderden.
Dat was precies de bedoeling.