Leesclub De Gouden Appels (01-02-2017)

'Hé! Je lijkt helemaal niet op je auteursfoto!'
Zes paar verwonderde ogen keken van het knotje op de zwartwit foto naar mijn lange losse haren in het echt.
Leesclub De Gouden Appels had me een tijdje geleden gevraagd of ik bij de bespreking van Voorland wilde zijn en ik had enthousiast ja gezegd. Mooi leek me dat, eindelijk eens echt over mijn boek praten met mensen die het goed gelezen hadden. Maar nu ik in de ruime woonkamer zat, zes Voorlands op de eikenhouten eettafel, kreeg ik het een beetje benauwd. Misschien vonden ze er wel helemaal niks aan en hadden ze geen moeite om dat uitgebreid met me te delen.
Maar dat was natuurlijk niet zo. Het was alleen maar leuk, en gezellig. 
Somber vonden ze het boek, ja, dat wel. Maar ook prachtig. En ze wilden Otto een schop onder zijn kont geven. Maar ja, dat wilde ik ook, dat was de bedoeling. Uiterst benieuwd waren ze naar mijn tweede boek. Ik beet op mijn tong om niet te veel te vertellen, terwijl ik niets liever wilde, want daar zit ik nu midden in. Dat is wel jammer aan het schrijversvak, je loopt nooit synchroon met je publiek. Op het moment dat je zelf het meest bezield bent van wat je schrijft, kun je er niets over kwijt. En op het moment dat iedereen alles over je boek wil weten, zit jij met je hoofd al in het volgende verhaal.
Ach ja.
'We vonden het erg spannend dat je kwam,' bekenden de Gouden Appels toen ik opstond om te vertrekken, 'maar we vonden het ontzettend leuk.'
Nou. Insgelijks.

(De illustratie maakte ik alweer een tijd geleden, voor het omslag van het boek Learning communities, informal learning and the humanities, het proefschrift van M. van Herten over leesclubs.)