Mag ik even in uw tas kijken? (02-03-2016)

'Mag ik even in uw tas kijken?'
De jongen achter de kassa vroeg het aan de mevrouw voor me. Ze pakte haar lege boodschappentas en vouwde hem wijd open, een beetje gehaast, alsof er geen keuze was. Ze wilde zo snel mogelijk alle eventuele verdenkingen wegnemen. De jongen keek tevreden, alsof hij de baas was. Heer en meester achter de kassa.
Ik kende hem wel, hij werkt al jaren bij deze supermarkt. Hij is een beetje dik en hij loopt altijd gewichtig rond. Soms bij de vleesafdeling, soms ter hoogte van de pakken vanillevla. Een poos geleden kwam ik hem tegen in de stad, in de drukke winkelstraat. Toen zag hij er anders uit, heel gewoon. Hij hield de hand vast van zijn vriend, een beetje onwennig, dat vond ik mooi. Prille liefde, ontroerend.
De mevrouw voor me stopte haar boodschappen in de tas, rekende af. Ik bedacht me wat ik zou doen als hij mij zou vragen om mijn tas open te maken. Ik wilde dat niet, ik had immers ook mijn privacy, maar ja, wat maakte het eigenlijk uit? Ik had niks te verbergen. En hij was ook maar een gewone jongen die zijn werk deed.
Hij vroeg het niet.
Ik was toch opgelucht.