Maiskolf (21-10-2024)

De hond is gek op mais en heeft al snel een kolfje gevonden op het pas geoogste veld. De kleine, onvolgroeide kolven worden achtergelaten, de grote, glanzende perfecte exemplaren worden opgeladen in de machines. De restanten die her en der verspreid liggen, zijn dan wel klein en hier en daar wat aangetast, het is hier in de schemering feest voor het wild. En nu dus ook voor Wiesje. Als ik haar haar gang laat gaan verslindt ze de mais zonder kauwen maar de gevolgen daarvan zijn niet fraai en ik pak haar de kolf af. Dat gaat niet zonder slag of stoot, ze blijft koppig haar tanden erin zetten terwijl ik probeer te trekken, uiteindelijk pas ik de altijd werkende noodgreep toe: ik druk haar neusgaten dicht, dan laat ze los. Zo. Nu kunnen we weer verder. De rest van de weg loopt ze mokkend naast me, of nou ja, dat denk ik dan, alles is natuurlijk projectie.

Marie heeft een ernstige longontsteking. De arts luistert hoofdschuddend naar haar longen en wil haar eigenlijk opnemen. Maar het lazaret ligt tot de nok vol en hij laat haar met tegenzin achter in de schuilhut. De medicatie slaat gelukkig snel aan en Trui is opgelucht maar ziet tegelijkertijd hoe de schimmels zich een weg vreten in de vochtige ruimte. Ze verwarmen de hut op de koude dagen met een kleine houtkachel maar het hout dat ze vinden in het bos is nat, het brandt slecht en van de rook gaat Marie alleen nog maar harder hoesten. Bovendien tocht het onophoudelijk. Ze vraagt zich af hoe dat in de toekomst zal gaan met Marie's zwakke gestel. De geallieerden doen hun best maar het einde is nog lang niet in zicht. Ze slapen geen nacht meer, het luchtalarm loeit onophoudelijk, het afweergeschut van de Duitsers op het erf buldert zo hard dat ze de grond waarin ze zitten trilt. Als de kanonnen afgaan hoort ze het zand afbrokkelen en naar beneden ritselen. Ze zitten nu al bijna een jaar vrijwel onafgebroken in de schuilkelder en af en toe betrapt ze zich op de gedachte dat ze niet weet wat er erger zou zijn: een granaat die in één keer de hut met hen erin weg zou vagen of nog langer deze vieze, smerige ellende. Maar dan raapt ze zichzelf bijelkaar, helpt Matthieu en pap op het land, er moet geoogst worden.