Maisstobbe (21-10-2024)

De mais is geoogst. Gek, heb ik maanden langs een aanwassende muur van mais gelopen, nu hij weg is heb ik het niet meteen in de gaten. Er is iets anders, het licht valt anders, de wind is voelbaarder, maar pas als ik recht voor de stobben sta realiseert mijn brein zich langzaam dat er geoogst is. Soms lijkt het wel alsof ik elke status quo al zo vaak gezien heb in mijn leven dat alles even normaal voelt. Of het nu een maisveld is in aanplant, in volle bloei of het kale veld met de afgehakte stobben, alles is even vanzelfsprekend.

Ik steek de beek over, op zoek naar het kadaver waarvan ik dacht dat het in het veld lag de afgelopen weken. Maar zover het veld zich uitstrekt, ik zie niks. Gek, zou het weggesleept zijn zodra het licht erop viel? Opgevreten door de kraaien? Zou de boer het opgeruimd hebben? Of lag het misschien helemaal niet in de mais al die tijd, maar verderop, waar de begroeiing over de beek helt. Ik weet het niet, maar de geur is verdwenen, dus dit raadsel zal nooit opgelost worden.

'De dokter moet komen.'
Trui ligt op haar matras, haar elleboog onder haar hoofd, ze kijkt naar Marie. Die stikt bijna in een hoestbui. De hele nacht heeft ze geluisterd naar het raspen van Marie's luchtwegen, haar ademhaling zit hoog en is vlak en onregelmatig. 
'Ja ja,' zucht Marie.
Ze is uitgeput, haar ogen liggen diep in hun kassen, haar toch al tengere lijf is magerder dan ooit.
'Ik rij er wel langs met de kar,' zegt Matthieu, ik moet straks toch naar het dorp. 
'Zeg dat er haast bij is,' zegt Trui.
Dan gooit ze haar dekens van zich af, buiten regent het, al zeven dagen op rij. Het water sijpelt via de ijzeren dakplaten langs de kuilmuren omlaag. Voor ze haar klompen aan kan doen moet ze er eerst een laagje water uitgieten.