Meisjes (13-06-2024)

Mijn mailbox stroomt vol met uitnodigingen voor internationale events rondom mijn boeken komende herfst. Award ceremonies, presentations, global audience, the whole shebang. Ik lees ze met een mengeling van geluk en huivering. Voor iemand die het Maaslijntje (dat is het boemeltje tussen Roermond en Nijmegen, waarvan een van de treinstellen de naam 'Chriet Titulaer' heeft, ik vind dat heel grappig) al een mijl op zeven vindt is dit natuurlijk een ingewikkelde toestand.
Maar! Ik heb besloten me niet te laten leiden door allerlei benauwenis, de honors zijn groot en de kansen once in a lifetime, en beantwoord alle mailtjes met een onvervaarde ja. 
Wel merk ik een lichte verwondering omtrent dit alles. De hele tijd denk ik: ja maar, hebben die mensen dan niet door dat ik stiekem gewoon nog dat wat onhandige meisje van zes ben dat knutselpapier in elkaar zit te nieten tot een boekje? Of dat meisje dat op de middelbare school zeer magere cijfers haalt voor tekenen? Of de studente Nederlands die een onvoldoende krijgt voor poëzie-analyse? Of de beginnende illustrator die een botte afwijzing krijgt van een agentschap omdat ze 'grof en onafgewerkt' werk maakt? Of de romanschrijfster wier manuscript zo vaak de grond in wordt getrapt dat ze er bijna aan onderdoor gaat?
Nee. Dat hebben de mensen niet door.
Gelukkig maar.
Ik vergeet ze niet, al die meisjes, ze hebben namelijk allemaal een stukje van de weg gelopen. 
En straks, als ik in Italië op het podium sta om mijn oorkonde in ontvangst te nemen, zal ik het delen met elk van hen.