Mosterd (21-11-2024)

De aardappelakker is alweer een poos geleden omgeploegd en inmiddels komt de mosterd flink op. Als ik een plantje pluk valt me op hoe dik de steel is, maar hij breekt vlot, met een knapperig geluid. De binnenkant is helemaal hol, als fluitenkruid. De helling achter het veld is niet meer oranje maar grijs. De bladeren zijn zo goed als allemaal gevallen en het loof schijnt dor en vaal. Nu zie je wel weer goed dat het een heuvel is, die is in de zomer zo goed als aan het zicht onttrokken. Halverwege het mosterdveld slaan we linksaf, dat wil de hond graag. Het is haar favoriete route, ik snap dat wel. Ze springt met grote sprongen door het hoge gras. Ik inspecteer ondertussen de dassenburcht in aanbouw maar volgens mij hebben de dassen een andere plek gekozen. Er zijn geen nieuwe sporen, het hol is verlaten.

Sinds we in ons huidige huis wonen, bijna twee jaar nu, zoek ik naar rust. In ons vorige huis woonden we zeventien jaar, elk geluid, elke hoek, elke drempel, ik kende het van binnen en van buiten. Het paste om me heen als een schil om een sinaasappel. Het huis was mijn tweede vel en ik was me er amper bewust van mijn lichaam. Ik stel het me voor alsof mijn geest er vrij rond kon zweven. Twee jaar staat in geen verhouding tot zeventien jaar en die staat heb ik in dit huis nog niet bereikt. Ik ruik de geuren nog, ze zijn nog niet van mij, ik hoor het tikken van de verwarming, het zijn nog nieuwe geluiden, niet in me geïntegreerd. Het is niet erg, maar er is nog geen rust.

'Ik ben uit mijn atelier gegroeid,' zucht ik tegen W.
Mijn atelier is prachtig, ideaal ook, de reden dat we dit huis kochten. Het zit in ons huis maar wel met een aparte ingang, meteen aan de weg. Naast een flinke werkruimte, een afgescheiden ruimte voor mijn drukpers, zitten er twee mooie voorraadkamers bij die we de warehouses noemen.
W grinnikt.
Dat had hij natuurlijk al een tijdje gezien. Ik ben als een vis die groter groeit naarmate je hem in een grotere vijver uitzet: hoe meer ruimte ik heb, hoe meer mijn creatieve werk uitdijt en zich ontwikkelt. Mijn grote houten objecten moet ik buiten zagen omdat er binnen geen plek meer is, en de opslag is ingewikkeld, ik weet niet meer waar ik het moet laten allemaal.
'Ik heb eens zitten denken...' vervolg ik, 'misschien moet ik een nieuw atelier zoeken. Dan kan ik écht groot gaan werken.'
'Oja?' vraagt W. Hij laat zijn telefoon zakken. Dit is spannende nieuwe informatie. 'Waar dacht je dan aan?'
Hij kent me langer dan vandaag. Hij weet dat ik hier waarschijnlijk al een tijdje op heb zitten broeden.
'Misschien kan ik een grote loods zoeken, of laten bouwen. Ergens.'
W fronst zijn wenkbrauwen. 'Ergens?'
'Nou ja, bij Blankwater eigenlijk,' zeg ik. 'Dat ik elke dag vanuit mijn atelier de velden in kan, dat ik er middenin zit.'
W begint te lachen.
'Fantastisch plan.'
Ik knik tevreden. Ik zie het helemaal voor me, een flinke loods, helemaal vol zaagmachines, verf, alles waar ik dolgelukkog van word. En bij Blankwater. Dat zou toch prachtig zijn?

Toch knaagt er iets in me. Ik zou natuurlijk prima tevreden kunnen zijn met het mooie atelier dat ik heb. Het is echt wel te doen, met een beetje proppen en inschikken lukt het echt wel best als ik zou willen. Ik vraag me af of het mijn expansieve geest is die altijd maar zoekt naar meer en groter of dat er iets anders aan de hand is. Zoek ik misschien ook hierin een vluchtweg? Weg uit dat huis waarin mijn fysiek nog elke dag zo aanwezig is, naar een plek waar ik niet meer ben dan geest en lucht: Blankwater.