Najaar (16-09-2022)

Na een lange, droge zomer is de regen dan eindelijk gekomen. Het najaar en de winter zijn mijn favoriete seizoenen, ik hou van fris weer, ik hou ervan als de randen van de dag steeds vroeger vallen. In de zomer is alles schel, lawaaiig en overbelicht, alles klappert in mijn hoofd, ik kan slecht tegen hitte, en zo rond half augustus ben ik doorgaans gesloopt. Als het najaar komt, komt de rust in me weer, de langere avonden zijn een beetje als een fluwelen deken die de geluiden en het licht absorberen, het ratelen in mijn hoofd wordt langzaam gedempt. Ik hou ervan om lange wandelingen te maken in een natuur die terug in zichzelf keert, de bermbloemen die verkleuren naar zachte tinten, de waas die in de schemer over de velden trekt.
Het wordt een spannende herfst, de kinderen zijn gestart in respectievelijk hun eindexamenjaar en de brugklas, het nieuwe huis komt eraan en in mijn werk culmineren alle lijnen die vanaf oktober vorig jaar zijn ingezet bij het uitkomen van Het lied van de spreeuw precies in deze periode. Ik bedenk welke kleren ik aan moet naar het kinderboekenbal, zoek uit welke internationale trein ik moet nemen naar de Buchmesse in Frankfurt en peins over hoe ik op tijd bij de uitreiking van de Jan Wolkersprijs kan komen.
Afgelopen week kwam E even langs, E studeerde een jaar geleden af aan de kunstacademie, ze is erg getalenteerd en timmert goed aan de weg met haar werk. Ze werkt op dit moment in een prachtige residentie in Duitsland en deed net een aanvraag voor een werkplek in Japan.
'Je leeft mijn gedroomde leven,' zei ik tegen haar, we zaten aan mijn werktafel, onze handen vol inkt, ze had me geholpen met afdrukken.
Toen ik zo oud was als zij had ik geen enkel benul van wat ik wilde en welke betekenis ik had in de wereld. De kunst kwam pas laat in mijn leven, of meer: ik opende de poort naar mijn kunst pas laat. Daar heb ik lang spijt van gehad en tegelijkertijd weet ik dat het nu eenmaal zo is. Dat dit de manier is geweest die bij mij past, een traag opkomende, organische weg. Soms pieker ik erover of ik niet al verder in mijn proces had kunnen zijn als ik wel eerder was begonnen maar eigenlijk denk ik dat er voor alles een tijd en een moment is. Als ik eerder was begonnen was ik wellicht op hetzelfde punt aanbeland als waar ik nu zit. Het alternatieve, parallelle leven bestaat niet. Dit is wat het is en het is goed.
Zojuist kreeg ik een mailtje van de samensteller van het radioprogramma waarin de Jan Wolkersprijs wordt uitgereikt, de uitzending zal in Oegstgeest zijn, de geboorteplaats van Wolkers. Ik ben er nog nooit geweest maar al sinds mijn studententijd heb ik ernaar verlangd er eens naartoe te gaan. Ik had een grote voorliefde voor Wolkers, hoewel ik in die jaren nog weinig zelfbewust was, herkende ik denk ik toch al zijn liefde voor zowel woord als beeld en zijn hang naar de natuur. Iets moet er toen al geresoneerd hebben.
En terwijl ik de mail beantwoordde realiseerde ik het me.
Ik leef mijn gedroomde leven zelf.