Nevenschade (04-05-2021)

Mijn tweede (niet voltooide roman) ging over emoties die op welke manier dan ook niet geoorloofd zijn. Hoewel ik niet wilde schrijven over mijn familie, vormde een gebeurtenis in het leven van mijn oma de basis voor mijn persoonlijke onderzoek naar dit thema. In de oorlog woonde ze samen met haar ouders, zus en broer in een kleine boerderij op de heide, pal aan de Duitse grens. Het afweergeschut van de vijand stond in hun tuin, het gezin bracht meer tijd in de schuilkelder door dan erbuiten. Rond kerst 1944 was er een bestand, de Duitsers hielden zich aan de afspraak en bleven stil, het was een paar dagen veilig op de afgelegen hei. Maar op tweede kerstdag werd de familie opgeschrikt door een granaatinslag op het veld voor de boerderij. Mijn oma rende naar buiten, en zag haar broer liggen, ze raapte hem op maar het was al te laat. De granaat had hem in zijn hals geraakt, hij bloedde dood op haar schoot.
De granaat kwam niet van de vijand, de granaat was afkomstig van de andere kant van de Maas, waar de geallieerden hem hadden afgevuurd, ondanks het staakt-het-vuren. Hij was precies op de plek terechtgekomen waar Thieu liep.
Mijn oma kon niet boos worden op de geallieerden, de strijders voor de goede zaak, ze nam de nevenschade die in het kielzog van de bevrijding meekwam op haar schouders. Het eigen vuur heeft de rest van haar leven in haar gewoed, ze droeg de oorlog tot aan haar dood mee als een giftige strijd in zichzelf.
Het is 4 mei vandaag. De oorlog heeft zich via mijn grootmoeder een weg gevreten in het leven van mijn familie, van mij. Iedereen die denkt dat het lang geleden is heeft het mis, de oorlog is er bij heel veel mensen nog iedere dag. Misschien niet herkenbaar, maar vermomd in een schijnbare alledaagsheid, niet meer te herkennen als iets dat er misschien nooit was geweest als er geen oorlog was geweest. Ik zou de toekomst, mijn kinderen, hun kinderen, en die ver daarna, willen behoeden voor oorlog, in welke vorm dan ook.