Nieuwe ronde, nieuwe kansen (05-01-2021)

Gisteren begon het thuisonderwijs weer, ik had met de jongste haar bureautje zondag al van haar slaapkamer gehaald, het grondig schoongemaakt, de schoolspullen geordend, een goede start was het halve werk tenslotte. We hadden de eerste vergrendeling gered, deze zouden we ook wel even tackelen en er was precies één ding dat me erger leek dan de spagaat werk-thuisonderwijs en dat was de gedachte dat mijn kinderen opgepropt in een klaslokaal zouden moeten zitten waar een akelige corona-mutatie om zich heen greep.
De jongste zelf had er ook zin in, ze sleep al haar potloden drie keer met haar nieuwe elektrische slijper, aan dat geluid zou ik vast wel wennen, ze ging alvast zitten om te kijken of alles netjes binnen handbereik stond, verschoof haar bureaulegger nog een millimeter naar links voor de optimale leerbeleving, en we waren er helemaal klaar voor en ontzettend tevreden met onszelf.
Er is enerzijds die vreemde, wat laconieke gewenning, zo in deze tweede vergrendeling, been there, done that, en anderszijds voel ik hoe een bepaalde vermoeidheid door mijn aderen trekt. Al bijna een jaar bezorgd, al bijna een jaar op mijn hoede, en, misschien wel de grootste vermoeier van alles: al bijna een jaar een hoofd dat uit alle brokjes nieuws en omgevingsverhalen een beeld van de werkelijkheid probeert te boetseren. In mijn dagelijkse leven laveer ik tussen allerlei groepen, allerlei bubbels, media, meningen, ideeën, overtuigingen, en valt het me vaak zwaar om uit die continue stroom een screenshot te maken: dit is wat ík denk, zo is het, dit is de waarheid. Heb ik net de ene overtuiging omarmd, komt er iets langs dat alles pootjelapt en kan ik weer opnieuw beginnen.
Natuurlijk viel het allemaal vies tegen, die eerste dag. De jongste sliep tot elf uur en ik kon het niet verdragen haar wakker te maken, toen eindelijk alles op gang was en ik wijs was uit alle stapels papieren kreeg ik alweer naar mijn hoofd geslingerd dat ik alles zo anders deed dan juf. Ik was antwoordvellen kwijt, het beeldbelprogramma werkte niet, de slijper daarentegen deed het juist ontzettend goed en wel de hele dag door.
Aan het einde van de middag gingen we nog even naar buiten in het kader van de beweging. Het was koud en nat, het bospad modderig. Mijn laars lekte, mijn linkersok was drijfnat en ik was al drie keer bijna uitgegleden.
'Dit is zo'n beetje hoe bijna een jaar in een pandemie voelt,' zei ik mistroostig.
Maar de kleine was al voor me uitgerend, ze hoorde me niet eens meer.