Nog een keer over gordijnen (12-09-2022)

Het was een druk weekend. Zaterdag bezochten we dan eindelijk de expositie van Keith Haring waar we al zo lang naartoe wilden. Het was niet zo'n uitgebreide tentoonstelling qua collectie maar er was een doorlopende film over Harings leven te zien waar ik misschien wel het meest door geïnspireerd raakte. Op oude jaren tachtigbeelden was te zien hoe Haring aan de lopende band muren voltekende, kleding, boekjes, metrostations en lijven. Ik vond zijn werkwijze fascinerend, hij ging maar door, vooral bij de grote murals, gunde zich geen pauze, nam geen afstand van zijn werk, hij tekende alsof hij precies wist wat er moest komen. De lijnen dik en trefzeker, zonder enig spoortje twijfel, vet en zwart. Hij stierf jong, al op zijn eenendertigste, in zijn werk voelde ik al de haast. Misschien voelde hij het aan, hij moest in een half leven zijn volledige oeuvre maken, er was simpelweg geen ruimte voor gedraal.
Op zondag reden W en ik naar Utrecht, de kinderen stuurden ons op pad -ga nu maar, we redden ons wel- om een nieuwe eetkamerset te kopen. Dat klinkt nu heel volwassen en alsof we de boel op orde hebben, dat is niet zo. De oude keukentafel komt straks in mijn nieuwe atelier en we zijn al te laat met de aanschaf van iets nieuws dus naar alle waarschijnlijkheid zitten we de eerste weken in het nieuwe huis aan een plastic campingtafeltje te dineren.
Hoe dan ook, in Utrecht vonden we snel het zaakje dat we zochten, kozen een set uit en nog geen half uur later zaten we alweer in de auto terug naar huis.
Stiekem vind ik dit soort uitjes vooral fijn vanwege de reis, W en ik zijn allebei druk, we hebben altijd wel iets te doen, maar samen in de auto, vastgeklonken in onze stoelen, komen de mooiste gesprekken. We bespraken het nieuwe huis, de dingen die we straks als eerste gaan aanpakken als we de sleutel hebben, ik overwoog of ik misschien de gordijnen al zou gaan bestellen deze week, de maten had ik immers al opgemeten.
'Kan,' zei W. 'Waarom niet eigenlijk?'
Het was niet druk op de snelweg, het vlakke landschap rolde voorbij, sloten, weilanden, blauwe lucht, wolken.
Ik dacht na over de gordijnstoffen die we hadden bekeken, ik was daar niet zo gecharmeerd van. Ouwelijk, saai of juist te trendy, ik had nog niets gevonden dat me echt aansprak. 
'Alles is zo suf,' mopperde ik.
'Dan maak je toch zelf iets?' stelde W voor.
Ik dacht even na. 
'Gordijnen beschilderen?' vroeg ik.
'Ja. Waarom niet?'
'Oeh,' zei ik.
En ik voelde hoe een idee zich hongerig een weg door mijn hoofd begon te vreten.
Ik dacht aan Keith Haring en zijn maakdrang, hoe hij rusteloos met zijn kwast over de grond kroop, langs muren ging, elk oppervlak dat hij te pakken kon krijgen als canvas gebruikte.
'Dat ga ik doen,' zei ik.
De rest van de reis was het stil in de auto want ik moest nadenken over de gordijnen.