Octaaaaavie (03-10-2022)

Octaaaaavie, zo noemen de kinderen me sinds de uitzending van het radioprogramma van Vroege vogels waarin mijn nominatie voor de Jan Wolkersprijs bekend werd gemaakt. Mijn naam wordt traditioneel uitgesproken op z'n Frans maar veel mensen weten dat niet, dan wordt het al gauw Octaaavie. Als zoiets op de nationale radio wordt gezegd gaat het rap natuurlijk. 
'Octaaaaavie, waar heb je het plamuurmes gelaten?' 
De oudste staat onderaan de trap, ik zoek naar het mes, het moet hier ergens liggen.
Ik ben aan het werk in de nieuwe slaapkamer van de jongste, ze wilde graag een gele muur en dus schilderen we een van de zijmuren diep donkergeel. Dat zal straks een plaatje worden, gecombineerd met blauwfluwelen gordijnen en haar turkooizen kledingkast.
Ondertussen is de oudste aan het werk aan haar slaapkamer, een verdieping lager. Dat is wat meer een uitdaging, onder de groezelige verf vinden we resten stickers die er lastig vanaf gaan. Ze peutert er een halve ochtend aan en dan nog besluiten we dat er een laagje stucpasta overheen moet. Ze klaagt een beetje, ze had zich verheugd om komende week al te kunnen schilderen met haar vriendin maar door de droogtijd zit dat er niet in.
Helaas.
Afgelopen vrijdag kregen we de sleutel, ik was de hele dag emotioneel ervan. Bij het eerste rondje door ons huis als eigenaren keek de makelaar me even aan.
'Wat ben je stil,' zeg hij.
'Ik ben gewoon zo blij,' antwoordde ik.
Toen alle officiële toestanden achter de rug waren en we eindelijk alleen waren, wisten W en ik niet hoe we het hadden. We renden naar boven en trokken nu dan eindelijk echt de vloerbedekking los, gooiden alle inbouwkasten open, voelden aan de muren. We plopten een fles champagne open met wat dierbare mensen, proostten met een bodempje, werkten iedereen weer de deur uit en kleedden ons om. De avond brachten we door op het kinderboekenbal in Amsterdam waar ik iedereen met wie ik sprak een foto van het nieuwe huis opdrong.
Uitgever: 'Ik heb je huis al gezien, Octavie.'
Ik: 'Echt? Wanneer dan?'
Uitgever: 'Toen ik laatst bij je was heb je het al aangewezen.'
Ik: 'Oh ja.'
Na een heerlijk feest reden we diep in de nacht weer terug naar huis. We parkeerden de auto op onze nieuwe oprit en stonden even stil om te kijken hoe mooi het ook alweer was. Zelfs in het pikkedonker kon je niet om de schoonheid heen vonden we.
'Octaaaavie, heb je dat plamuurmes nu eindelijk gevonden?'
De oudste heeft haar hand in haar zij gezet en wacht ongeduldig op de overloop. Ik pak het mes en loop naar beneden. De jongste is inmiddels met een grote stucspaan in de weer en strijkt met vaste hand het eerste deel van de slaapkamermuur van haar zus glad. 
Met z'n vieren staan we in de lege, echoënde ruimte die ruikt naar een mengsel van stucpasta, muurvuller en stof. Het voelt ineens zo wezenlijk, een beetje bevreemdend ook. Bij het wegtrekken van het tapijt zijn de holtes in de ondervloer zichtbaar geworden, rond de radiator en aan de onderkanten van de muur waar het pleisterwerk wat beschadigd is. Ik kijk ernaar en zie in de donkere gaten de bakstenen doorschemeren, het grove metselwerk en de steunbalken waarop de muren rusten. De kern van het huis. De constructie die er al meer dan tachtig jaar staat. Alle bewoners voor ons hebben hier in de loop van de jaren muren geschilderd, behangen en geplamuurd, net als wij op dit moment. Maar die constructie rust al sinds 1938 in hetzelfde donker, in dezelfde stilte, terwijl de tijd en de wereld voorbij gleden.