Onbekende veer (01-11-2024)

Nu heb ik voor Dit gaat nooit voorbij ontzettend veel vogels en hun veren bestudeerd. Ik werkte ze uit in linosnede en dacht vanaf nu wel een verenexpert te zijn. Maar veren vanaf een plaatje op internet herkennen is iets anders dan een veer in het wild tegenkomen. Van deze weet ik niet van welke vogel hij is en ik krijg het ook niet helder met google. Ik noem hem: de onbekende veer. Het is goed zo. Ik hoef niet alles te weten.

Ondertussen is het een drukte van belang bij Blankwater, grote groepen ganzen die verongelijkt staan te gakken als we langslopen, hun nekken gestrekt, klaar om op te stijgen als we gevaarlijk blijken te zijn. Troepen kraanvogels die overkomen, soms wel driehonderd, het doet me denken aan die keer dat W en ik een paar jaar geleden rond deze tijd op een regenachtige dag langs de bosrand liepen. Het liep tegen de avond, er was geen mens buiten in het hondenweer, alleen wij. Ik hoorde de kraanvogels eerder dan ik ze zag, het gekroel klonk over de bomen waaronder we stonden. Ze daalden voor onze ogen, in cirkelende, spiraalbewegingen. Ze waren wel met honderd en wilden de nacht doorbrengen in het ven. We stonden er bijna tussen, ik zag van heel dichtbij hoe ze hun smalle, lange poten uitstaken als een landingsgestel, hun grote vleugels als valschermen, en dan de landing in het ondiepe water, zacht en soepel.

Marie is weer aan het hoesten, bij iedere hoestbui stikt ze bijna. De koorts maakt haar zwak en verward. Trui probeert aan honing te komen om het hoesten wat te verzachten maar er is niks te krijgen. Matthieu is langs de dokter gegaan maar het is zo druk dat de verpleegster hem heeft weggestuurd. 's Nachts luisteren ze naar de vliegtuigen en bidden ze dat de Engelsen opschieten.