Onvoorbereid (09-09-2022)

'Misschien is het nieuwe huis wel het huis waarin we doodgaan,' zeg ik tegen W.
We staan op de gordijnafdeling van een woonwinkel, ik hou een lap grofgeweven gele stof tegen het lamplicht.
'Getver, Oc,' antwoordt W. 'Moet dat nou?'
'Heb je het over het gordijn of over het doodgaan?' 
'Allebei,' grinnikt W.
Ergens in de afgelopen jaren, vanaf mijn veertigste denk ik, manifesteerde zich een zin in me die telkens terug blijft komen. Het is een lichtpaniekerige gedachte die op een willekeurige plaats, op een willekeurige tijd, in de auto, op feestjes, door mijn hoofd kan schieten: 
Maar ik weet helemaal niet hoe dat moet, oud worden.
Ik verbaas me erover dat de gedachte aan de ouderdom zich zo plotseling en vooral, zo buiten enige bewustheid erover, aan me heeft opgedrongen. Ik ben er nooit mee bezig geweest, met mijn leeftijd, maar goed, dat is misschien dan ook wel de crux. Als ik er wel mee bezig was geweest dan had ik me nu wellicht niet zo overvallen gevoeld.
Soms gaat de gedachte gepaard met een verontwaardigde bijgedachte: waarom heeft nooit iemand iets gezegd? Waarom heeft nooit iemand me gewaarschuwd? En dan realiseer ik me dat heel veel mensen iets hebben gezegd, maar dat ik daar nooit naar luisterde.
Het verlies van de jeugd gaat niet over het krijgen van grijze haren, wat rimpels hier en daar, vel dat ooit strakker zat. Of nou ja, natuurlijk ook wel een beetje. Ik kan me niet zo goed voorstellen hoe ik ga reageren als ik fysiek echt achteruitga, als de steeds ieler wordende stroom mannelijke aandacht volledig en voorgoed opdroogt, als mijn vruchtbaarheid stagneert, als ziekte en dood (meer en meedogenlozer) gaan huishouden om me heen.
Misschien zit ik nog in een tussenfase maar voor mij gaat het verlies van de jeugd op dit moment vooral over hoe keuzemogelijkheden inkrimpen, een brede stroom die naarmate de jaren verstrijken door een nauwe trechterhals moet. De keuzes die ik in de eerste helft van mijn leven heb gemaakt zijn niet meer omkeerbaar. Natuurlijk kan ik nog vanalles aanpakken, een nieuwe studie doen, een ander carrièrepad kiezen, als ik zou willen zou ik zes honden kunnen nemen, een hippiegemeenschap beginnen op Ibiza, op de juridische afdeling van de gemeente kunnen gaan werken. Er zijn mensen die op hun negentigste nog volledig het roer omgooiden, alles kan, maar laten we eerlijk zijn, de grootste levenslijnen zijn wel uitgestippeld en ik zal in de tweede helft voor een aanzienlijk deel moeten voortborduren op de beslissingen die ik voorheen heb genomen. 
'Het kopen van het nieuwe huis voelt een beetje alsof we onze jeugd hebben afgesloten' zeg ik tegen W.
We zijn de woonwinkel uitgewandeld, het is warm buiten, de zomer lijkt eindeloos dit jaar. Toch zie ik aan kleine tekenen dat de herfst er eigenlijk al is, de stand van de zon, de geur, het tikken van de eikels die uit de bomen vallen.
W slaat zijn arm om me heen.
'Ja, misschien is dat ook wel een beetje zo.'
Een licht gevoel van onvrijheid daalt over me neer. En tegelijkertijd voel ik hoe er zich in het nu, de nabije toekomst, een overdaad aan speelruimte openbaart. Een nieuw huis vol lege muren waar ik volledig mijn gang kan gaan om er iets nieuws en bijzonders van te maken.