Oude fiets (19-08-2023)

We waren in Nijmegen vandaag, W en ik. De introductie begint morgen en we moesten de krakkemikkige studentenfiets van de oudste dochter afleveren op station Heyendaal. Het was mijn oude fiets die we speciaal voor deze gelegenheid bewaard hadden, alle versnellingen behalve de derde hadden het al begeven maar verder trapt hij nog prima. Voor zo lang het duurt.
‘Ik heb mijn groepje zojuist doorgekregen,’ appte ze, zelf moest ze werken en kon ze niet mee, ‘we zijn met zestien jongens en drie meisjes.’
Ik zwoegde het extra zware slot om de standaard van de stalling heen en dacht aan mijn eigen introductiegroepje voor Nederlands in 1998. Dat waren negen meisjes en één jongen. Tja.
‘Het zijn vast allemaal hele eh líeve jongens,’ appte ik terug. 
De fiets stond goed geparkeerd, ze had hem met haar vriendin deze week in een soort Barbie-paars gespoten en hem volgeplakt met glitter.
‘En het voordeel van de bètafaculteit is dat je altijd wel iemand kan vinden die je fiets kan repareren mocht hij het een keer begeven,’ voegde ik eraan toe.
‘Dat is zo,’ beaamde ze.
W en ik stapten in de auto, we moesten nog door naar een andere afspraak.
‘Ach, rij nog even het terrein van Hoogeveldt op,’ zei ik.
W maakte een ruime bocht. Ik stapte even uit. In de hoge flat woonde ik drie jaar, gek genoeg leek alles vandaag kleiner dan toen. Ik wandelde even over het terrein. Op de plek waar W en ik voor het eerst kusten stonden nu afvalcontainers, dat vond ik een beetje heiligschennis. 
Van de andere kant is het nu misschien tijd voor nieuwe avonturen. Van een nieuwe generatie.