Paardenbloemblad (31-10-2024)

Onze avondwandelingen krimpen in. De schemer valt steeds eerder en de wintertijd gaat bijna in. We zetten alle zeilen bij om toch nog iedere avond naar Blankwater te kunnen maar het wordt steeds lastiger. We hebben berekend dat als we om kwart over zes daar zijn, we precies het kleine rondje nog kunnen maken voordat het echt donker is. Vanwege de wilde zwijnen die hier in de schemer graag ronddwalen is dit wel zo veilig. 

Het kleine rondje is eigenlijk geen pad, het is een strook gras tussen de beek en de wei. De koeien staan de laatste tijd 's avonds vaak aan deze kant en dus begroeten we ze iedere avond. Ze voelen warm aan in de opkomende mist als ze naar ons toelopen. De hond is een beetje bang voor ze, alles in haar mollige hondenlijfje zet zich schrap maar ze is zo nieuwsgierig dat ze toch even aan ze snuffelt. Als ze eenmaal is gewend likt ze de natte koeiensnuiten. 

De bever is verdwenen. Er staat weinig water in de beek, de wegen van het waterschap zijn ondoorgrondelijk, en dus heeft hij zijn biezen gepakt. Ik vind het niet zo erg, de vraat aan de bomen is gestopt. Ook het ondergraven van het pad is opgehouden. We draaien met de beek mee, hier ligt nog een klein ven, dat weet bijna niemand. Dit stukje is denk ik het precieze midden van Blankwater, het voelt altijd een beetje als het oog van een orkaan. Hier komen maar heel weinig mensen en vooral rond deze tijd van de dag botsen we hier bijna tegen het wild aan. De reeën staan te grazen en bekijken ons even onverschillig, dan eten ze weer door. De blauwe kiekendief zeilt traag uit de berk vlak voor ons, niet eens omdat we hem opgeschrikt hebben, lui laat hij zich uit de tak vallen en vliegt laag een eindje voor ons uit. Onze schoenen zijn nat en zitten vol graszaad. Het lopen brengt me in een cadans, ik denk erover na hoe ik mijn oma alleen ken van ver na de oorlog, toen de bom al ingeslagen was in haar leven. Ik bouw haar hier op, maar met mijn blik, mijn empathie, mijn interpretatie. Ik stop mezelf in haar, mijn gevoelens, mijn manier van reageren. Ik maak haar zacht en bedachtzaam, kenmerken die ik zelf nooit in haar gezien of ervaren heb.