Pauw in de sterrennacht (02-10-2023)

Dit weekend verhuisden we onze dochter naar haar studentenstad. Het is helemaal goed, ik gun haar een fantastische studententijd, maar toch zaten de tranen hoog toen ik haar met het afscheid knuffelde.
Het is wonderlijk hoe in zo'n nieuwe fase er altijd lijntjes lijken te zijn die een denkbeeldige cirkel rondmaken. Vorige week was ze boos op ons.
'Waarom hebben jullie me in vredesnaam zo'n quirky naam gegeven bij mijn geboorte?' mopperde ze.
Nog voor ik antwoord kon geven foeterde ze door.
Haar docent had uit de enorme lijst eerstejaars een naam gekozen waarvan hij zeker wist dat er geen tien studenten zouden opstaan.
'En toen moest ik dus voor een collegezaal van driehonderd man een formule voor het bord komen oplossen.'
'Haha,' zei ik.
Zelf kon ze er niet om lachen.
Haar nieuwe kamer is een hok, zo hoort dat natuurlijk, maar toch hebben we er met wat creativiteit een fijne plek van gemaakt. Na het klussen liepen we even een rondje door haar nieuwe wijk. De zon scheen, om de hoek bleek een prachtig park te liggen met een dierenweitje, een molen en een mariakapel. Even verderop een oude school vol ateliers, we mochten even binnenlopen. Bij thuiskomst kwam de nieuwe buurvrouw gedag zeggen en vertelde in sappig Nijmeegs over het moestuintje dat ze met de buren had aangelegd in een perkje gemeentegroen. Een steek van heimwee ging door me heen. W en ik hadden elkaar hier leren kennen, de student bedrijfskunde en de studente Nederlands, het leek zo kort geleden.
'Waarom zijn we ook alweer weggegaan uit Nijmegen?' vroeg ik W.
We wisten het allebei niet meer zo goed.
'Kom nog af en toe eens naar huis,' piepte ik met een klein stemmetje, haar nog steeds stevig vasthoudend.
'Doe ik,' zei ze.
En ze liet me los en zwaaide ons uit.

De lino Pauw in de sterrennacht staat vanaf vandaag in de webshop. Je vindt hem hier.