Plat beemdgras (22-11-2024)

Wat gold voor het riet, geldt ook voor het plat beemdgras. Al verschillende keren had ik het geprobeerd af te drukken maar de aartjes waren te zwak, namen te veel inkt op en klonterden aan elkaar. Nu het november is en het gras dor, strekken de vertakkingen zich uit als ragfijne stijve spinnenwebjes. Voor het eerst lukt de afdruk. Ik ben betoverd door de fijnmazigheid, het ziet eruit als fragiel kant. Zo'n schijnbaar eenvoudig plantje, zo teer, zo ontroerend eigenlijk.

Niet alleen teerheid is ontroerend, logheid kan het evenzeer zijn. Het zwarte kalfje is de kudde kwijt. Paniekerig rent ze heen en weer aan de oostzijde van het ven, een beetje lomp ook, zo'n kalf is natuurlijk een hompige massa, ze dendert dol tussen de brem door en loeit zielig. Wij hebben de rest van de koeien al lang gezien, die staan allemaal aan de andere kant, bij de bramenheuveltjes. Maar ja, maak dat zo'n kalf maar eens duidelijk. De wei is groot, niet alleen het ven en zijn moerassige uitlopers zitten tussen het kalf en haar familie, ook het populierenbos. We zien het mismoedig, maar ook vertederd, aan. 

Om de een of andere reden moet ik de laatste tijd veel nadenken over de tijd dat ik W leerde kennen. Lang geleden is het maar het voelt nog maar zo kort. Het leven is een stapeltoren, er verandert vrijwel niets aan de bouwstenen die er al zijn, soms komt er alleen eentje bij. Alle ervaringen die ik heb opgedaan zitten in me, met gemak verplaats ik me terug in het meisje van 23 dat ik ooit was, dat is niet moeilijk, ze zit nog steeds in me.

Ik had W al eens gezien, hij zat in de commissie die alles regelde rondom de introductie voor nieuwe studenten aan de universiteit. Ik ging met mijn vriendinnen een groepje eerstejaars begeleiden en W leidde de cursusavonden daarvoor. De avond van de EHBO-cursus bereidde ik mijn vriendinnen vast voor: 'Die lange, die ga ik versieren.' De vriendinnen moesten erom lachen. Ik was niet het romantische type, aan vriendjes deed ik niet, aan verliefd worden helemaal niet. 

Ik ben niet vaak verliefd geweest, en de keren dat ik het wel was ervoer ik het als een last. Ik heb een hekel aan het gevoel dat het je overkomt, het overweldigende, het nergens anders meer aan kunnen denken. Ik heb het altijd een hoop rompslomp gevonden. Toen ik W tegenkwam wist ik vrijwel meteen: dit is hem. Ik duldde de verliefdheid tot het, al gauw, overging in iets veel groters: een diep houden van, een weten. En toen ons leven samen geconsolideerd was dacht ik opgelucht: nu hoef ik dit hopelijk nooit weer te doorlopen.