Populier (21-10-2024)

De populieren staan in een streng gelid aan weerszijden van het pad, en verderop in de wei nog een heel bos. Aangeplant, dat zie je zo, maar toch vind ik het iets moois hebben, die ijzeren regelmaat waarin ze staan. Ze verloren als een van de eerste bomen hun blad maar wat ik niet begrijp is waarom er in de toppen, aan de uiterste puntjes van de lange, omhoogstekende takkenarmen, nog plukjes bladeren zitten. De hele boom is kaal, op het hoogste punt na. Terwijl ik toch zou denken dat juist op dat punt de wind het hardst zou trekken. Ik raap een blad van de grond, het is zwart met geel gemêleerd, ik vind de kleurencombinatie (vanzelfsprekend) prachtig. Ik voel eraan, als het te droog is kan ik het niet meer afdrukken, dan verpulvert het onder mijn inktroller. Maar nee, het bevat nog genoeg vocht. Het betekent wel dat ik nu gauw naar huis moet en het dan meteen moet inrollen, de soepelheid zal snel verdwenen zijn.

Af en toe hoort Matthieu nog wel eens wat van Jan van de Post, altijd via Ria, die mondjesmaat op de hoogte wordt gehouden.
Ze zitten bij elkaar aan de kleine tafel, mam en pap liggen al op hun matrassen aan de andere kant van het gordijn. Marie stopt een paar sokken bij het lampje, ze is weer wat bijgekomen, al zitten er nog steeds grote zwarte randen onder haar ogen.
Matthieu fluistert, al kan niemand ze horen, de Duitsers komen nooit in de buurt van de hut. Ze kunnen de oplichtende puntjes van hun sigaretten zien als ze door de spleten tussen de kuilrand en het dak gluren, maar het erf is ver weg. Het is een zeldzaam rustige nacht, geen vliegtuigen of kanonnen, het enige dat ze horen is nu en dan een vos of marter die rond de hut scharrelt, of misschien soms een das.
'Dus ze zitten nog steeds in de tunnels?' vraagt Trui.
Matthieu buigt zich voorover, praat nu nog zachter.
Jan zit met een groep jongens in de kelder van de jongensschool.'
'Oh echt?' 
Trui en Marie kennen de school goed, hij ligt vlak bij de kapel waar ze voor de oorlog vaak naar de mis gingen op zondagochtend. In de zomer werd de mis buiten opgedragen in het park naast de kerk. Trui denkt aan hoe ze door de velden fietsten, hun haren in de warme wind, de gele korenvelden, de leeuwerik, dan de stad met zijn lange laan, hoe ze hun fietsen tegen de heg van het park zetten, de lange rijen betonnen banken. Hoe het bladerdak boven hen het licht filterde. En na de mis iets drinken bij het café ertegenover. Pap een jonge klare, mam een borreltje, de kinderen limonade. Een steek gaat door haar heen. Zal het ooit weer hetzelfde worden als toen? Een naar voorgevoel glijdt als een schaduw over haar heen, ze bijt op haar lip.