Randstad (21-09-2022)

'We hadden misschien beter een nieuw huis kunnen kopen in Amsterdam in plaats van hier in de buurt,' zeg ik.
Ik blader in mijn agenda, de komende twee maanden moet ik zo vaak in de randstad zijn dat ik zo ongeveer mijn bed in de trein kan neerzetten. Ik voel een licht verlangen opkomen, hoe fijn zou het zijn om er echt een poosje te gaan wonen en eens zonder gedoe mee te kunnen doen met alles. 
'Haha,' zegt W, 'jij in Amsterdam, je zou er doodongelukkig worden.'
Ik mok een beetje.
Ik zie mezelf graag als een wereldburger. Sophisticated, elegant en helemaal niet als provinciaal die ik natuurlijk ben.
Met mijn moestuin. En mijn bijenvolken. En mijn dagelijkse wandeling door de modder.
Er zit in een vreemde discrepantie in me. Als iets ver weg en onbereikbaar lijkt kan ik ontzettend zeker weten dat ik iets wil. Een verre reis maken, in een wereldstad gaan wonen, dan voel ik de lichtende vrijheid door mijn lijf gieren en zie ik mezelf op een bankje in Central Park zitten of werken in een atelier in Berlijn. Maar zodra een plan concreet zou worden en ik de werkelijkheid zie (verslaafde zwervers die om mijn bankje scharrelen, een tochtig atelier in een dubieuze buurt) haak ik af. 
Ik heb een strak dagritme. Elke ochtend begin ik vroeg met praktische klussen, bestellingen inpakken, een ritje naar de verpakkingsgroothandel, afdrukken maken. De tweede helft van de ochtend werk ik schetsen uit of guts ik verder aan een linoplaat. In de middag neem ik altijd een poosje rust om ideeën uit te denken. Dan ga ik naar de post, beantwoord ik mailtjes en mijn vaste regel is dat ik na vijf uur in de avond niet meer mag werken. Als ik dat wel doe raakt mijn hoofd te opgewonden en dat beïnvloedt mijn nachtrust. Toch, of misschien wel juist daardoor, komt na vijf uur de grootste inspiratie. Het is de meest open, ongebonden inspiratie die er is, omdat ik er niets mee mag van mezelf denkt mijn brein buiten alle kaders van wat praktisch mogelijk is en krijg ik het gevoel dat ik alles kan maken.
Net als bij het idee van het maken van verre reizen of een huis kopen in Amsterdam, is de afwezigheid van het concrete de prikkel voor het overweldigende gevoel van vrijheid. Het is een vrijheid die ik als alles werkelijkheid zou worden nooit zo zou ervaren. 
Ik blader in mijn agenda naar komend weekend. De druivenpluk in de familiewijngaard staat gepland. Niks waar ik zo van houd als om in het septemberse strijklicht met mijn handen langs de vaste, uitgerijpte druiventrossen te gaan, zo vol sap dat ze bijna knappen. De aanblik van de kisten oogst na een lange dag werken, mijn schoenen nat van het najaarsvocht.
Wat dichtbij is moet het meeste verheugen opwekken, al het andere is dromen.