Reportage (30-11-2023)

De aardige meneer van de televisiezender belde terwijl ik in de Welkoop stond, bij de afdeling hondenkoekjes. Of ze een reportage mochten komen maken van het maakproces rondom Dit gaat nooit voorbij.
'Maar het ligt pas eind januari in de winkel,' zei ik aarzelend.
Dat maakte niet uit, geen enkel probleem.
Vooruit dan maar.
Volgende week is het zover, dan komen ze langs in mijn atelier. Ik ga laten zien hoe ik de lino's maakte voor het boek en hoe ik alles afdruk. Dat is nog best ingewikkeld want het zijn allemaal meerkleurendrukken. Het voelt een beetje gek, een dik jaar lang zat ik in mijn eentje te ploeteren, het lijkt een beetje alsof ik nu weer boven water moet komen. Weer terug op de echte wereld na al die tijd verzonken in mijn fantasiebeelden.
'Ik heb niks om aan te trekken,' mopper ik tegen W.
Ik sta voor mijn kledingkast, er hangen alleen maar werkbroeken met inktvlekken in tegenwoordig.
Ik bestudeer mijn gezicht. Ineens heb ik rimpeltjes gekregen die ik nooit eerder heb gezien. En wat is mijn haar eigenlijk grijs. Mijn bril zit vol verfspetters, nooit eerder opgevallen.
'Ga lekker winkelen,' zegt W.
Bah, ik heb een hekel aan winkelen.
Maar ik doe het toch en koop een stapel nette kleren. Ik schaf zelfs een nieuwe bril aan, zo'n hippe, met een zwaar montuur, heel kunstzinnig.
Nu voel ik me wat beter. De televisiemensen kunnen komen. Niet dat het iets uitmaakt verder, voor de reportage trek ik natuurlijk gewoon mijn smerige werkschort aan. Mooi niet dat ik in mijn goeie goed ga zitten knoeien.
Maar toch.
Ik ben weer een beetje geland.