Rokje (15-05-2022)

'En wat vonden ze van je rokje?'
De jongste, twaalf is ze, naait haar eigen kleren. Winkelen met haar is nogal een opgave, ze is zo lang en smal dat ze zelden in de reguliere confectie past. Bovendien heeft ze een grondige hekel aan standaard mode. Later wil ze natuurlijk modeontwerper worden, dat spreekt voor zich.
Vorige week vond ze een leuk rokje bij de kringloopwinkel, het was te ruim dus nam ze het in, trots fietste ze ermee naar school. Lange blote benen, afgetrapte Allstars onder wapperend blauw chiffon.
'Een paar jongens vonden het te kort.'
Ze smeet haar rugzak in een hoek, zette haar handen in haar zij.
'Goh,' zei ik.
'Ja. Ze vinden het stom als meisjes korte en strakke dingen dragen.'
De tranen stonden hoog, ze beet op haar lip.
'En wat heb jij toen gezegd?'
'Niks.'
'Vind je dat jongens iets mogen zeggen over hoe lang jouw rokje is?'
'Nee.'
'Nee, dat lijkt mij ook niet. Stel je voor dat jij commentaar gaat geven over de lengte van hun korte broek.'
Ze schoot even in de lach. Haha, het idee.
Een paar dagen later namen we haar mee naar het modemuseum in Hasselt. We gingen om haar eens de bijzondere kledingstukken van beroemde ontwerpers te laten zien maar toevallig was net de expositie Dress/Undress gaande. Die ging over de spanning tussen verhullen en onthullen, hoe dit snijvlak beïnvloed wordt door tijdgebonden normen en waarden. Wat mensen in een bepaalde periode denken over het lichaam, schoonheid, seksualiteit, fatsoen, bescheidenheid of gender krijgt vorm in de mode door het lichaam, of delen ervan, te verhullen of net in de kijker te plaatsen.
Mijn dochter genoot van de tentoongestelde kleding en zoog de audiotour in zich op.
'Eigenlijk zouden de jongens in jouw klas eens naar deze expositie moeten, daar steken ze nog wat van op,' zei ik.
We stapten het museum weer uit, de zon in, en mengden ons in de drukte van het Hasseltse weekendpubliek. Tijd voor een ijsje.
'Wat doe je morgen eigenlijk aan naar school?' vroeg ik.
Ze grinnikte.
'Mijn rokje natuurlijk.'
'Prima,' zei ik.