Roofdier (18-06-2024)

Ik ben onrustig, moe, maar kan niet slapen. Alarm.
Op rantsoen dan maar. Ik mag even niks, alleen nog maar linosneden maken, en schrijven als ik daar zin in heb. En vooruit, een beetje netflixen. Lekker drie keer Bridgerton achter elkaar afdraaien. En dan hoop ik dat de rust weer gauw komt.
De afgelopen maanden waren geweldig, maar ja, ook een beetje crazy. Ik stuiterde van optreden naar optreden, van piek naar piek. Dit kan niet goed gaan, dacht het pessimistje op mijn linkerschouder. Stel je niet zo aan, geniet er nu van, riep het optimistje op mijn rechterschouder. Maar ja, het pessimistje had natuurlijk gelijk. Het was wat veel allemaal.
In mijn hoofd woont een roofdier. Vaak is het roofdier rustig, slaapt het of ligt kalm in het hoge gras te soezen. Maar soms is het wakker en boos, het rekt en strekt zich in alle mogelijke posen, met spiedende ogen, opent hongerig zijn muil en laat de tanden zien, het gromt en krijst.
Mijn hoofd wil altijd overal over nadenken, tot in de kleinste details. Denkendenkendenken. Dat gaat vanzelf, ik kan het zeggen te stoppen maar dat doet het niet. Het roofdier loert naar alles wat beweegt, wil continu opspringen. Als ik niet oppas verslindt het alles wat ik heb. Mijn hele leven met alles wat erbij hoort.
Linosneden en schrijven is millimeterwerk. Wie zelf tekent of schrijft weet dat de kleinste pennenstreek de sfeer van een werk kan bepalen. Elk woord is van belang, elke lijn bepaalt de richting. Als ik schrijf of teken wordt mijn wereld klein, het denken concentreert zich tot het middelpunt. Ik maak een lino en moet bij elke te kerven lijn nadenken of ik het wit laat of zwart ga maken.
In plaats van het roofdier mijn leven te laten verslinden voed ik het met een enorme lading aan minuscule beslissingen. Ik kerf duizenden piepkleine sneden en geef het roofdier mijn overschot. Het knaagt, maalt, vult zijn maag. Het duurt even maar dan gaat het slapen.