Saai (13-08-2023)

We hebben de hele ochtend door de velden gestruind, ik heb een dikke bos veldbloemen geplukt, en lopen nu via de verharde weg terug. Achter ons horen we ineens lawaai, een groepje van een man of tien op een nieuw soort scooter, dikke banden, brede zitvlakken, rijdt ons voorbij.
‘Wat is het hier saai!’ roept het meisje op de voorste scooter.
Ze draagt een nepleren jasje met franjes en kijkt ontevreden. 
‘Sáái? SAAI?’ mopper ik tegen W als ze buiten gehoorsafstand zijn. ‘Niks is hier saai, ze hebben geen benul!’
‘Ach,’ zegt W, ‘als je ieder jaar op zuipvakantie gaat naar Chersonissos is een rondje op de scooter door het Limburgse platteland misschien niet het meest opwindend.’
Ik haal mijn schouders op en denk aan het ree dat we net nog zagen aan de bosrand, het had ons een tijdje aangekeken. De blauwe kiekendief die hier rondvliegt, de buizerdjongen die piepen als speelgoedbeestjes boven de open plek langs het moeras, de zwaluwen die duikvluchten maken en steeds het ven raken, grote ronde kringen in het water.
In de berm zie ik ineens een wilgenroosje, die miste ik nog in mijn boeket. Ik maak een kruidwis, dat doe ik al zo lang ik me kan herinneren elke augustus. Het is een oud Limburgs gebruik, de kruidwis bind je vast met een touwtje en hang je in je schuur om ongeluk af te wenden. Ik hou de bos voor me uit, Sint Janskruid, koningskaars, duizendblad en flink wat koninginnekruid. Straks komen er nog graanaren bij en een blad van de walnootboom in onze tuin. De zon schijnt, de hond drinkt uit een plas die haar kraakhelder weerspiegelt, W leunt tegen de oude boom naast het pad.
Hier is werkelijk geen moment iets saai, ik begrijp echt niet dat iemand zoiets kan denken.