Schaamteloos wauwelen (11-02-2019)

Ik moest optreden op een bijeenkomst voor boekhandelaren. 
Vroeger (als in: een paar jaar geleden toen ik nog nooit op een podium had gestaan) sliep ik een week niet voor zo'n aangelegenheid en zat ik gutsend achter de microfoon. Ik ben niet zo goed in situaties met een onvoorspelbaar verloop, en ik kreeg altijd visioenen dat ik over de interviewer heen zou kotsen.
Nooit gebeurd, maar het had gekund.
Maar goed. Dingen kunnen veranderen. Tegenwoordig hoor ik mezelf voor een publiek schaamteloos wauwelen over, nou ja, mezelf voornamelijk, en als ik dan uitgepraat ben dan willen de mensen nog meer weten. Gek idee vind ik dat.
Meestal vertel ik wat over mijn kronkelige carrièrepad, mijn studie Nederlands waarvoor ik had gekozen omdat ik wilde schrijven maar waarna ik onverwacht als illustrator aan de slag ging. Mijn jarenlange werk als beeldcolumnist voor Libelle, mijn weblogtijd en uiteindelijk de stap om een roman te gaan schrijven.
Voor de boekhandelaren had ik gepland om twee columns voor te lezen, maar voor de zekerheid had ik er drie meegebracht, afhankelijk van de sfeer zou ik ter plekke kiezen welke. Het einde van het liedje was dat ik ze allemaal voorlas. Ik weet niet helemaal zeker of dat kwam omdat het publiek dat graag wilde, of omdat ik zelf niet kon stoppen.