Een boot genaamd Sjra (18-05-2019)

Soms lijkt een gebeurtenis iets te eisen. Een betekenis, of een handeling. Ik weet dan nooit of dat echt zo is, en stel dat het zo zou zijn, wat ik dan precies moet doen.
Er moest een boot komen voor de zeilende dochter, een tweemanssloepje. Zoals dat gaat in Limburg, je laat een keer nonchalant vallen dat je iets zoekt en dan gaan er onzichtbare tandwielen in werking. Drie weken later krijg je een telefoontje dat er een bootje ergens ligt, de eigenaar hoeft er niks voor te hebben, als dat kind maar kan zeilen, dat is toch sjoon, kom maar halen.
Zo liepen we zaterdagmiddag het erf van een afgelegen boerderij over en daar stond in het hoge gras een mooie Flying Junior. 
'Hij heet Sjra,' zei de zeilinstructeur die mee was, 'maar die letters kunnen eraf hoor. Je mag hem noemen hoe je wil.'
Ik vond Sjra de geweldigste naam die een boot kon hebben. 
Niks ervan,' zei ik.
We hingen Sjra achter de wagen en reden naar ons haventje, daar lag de mast al, alleen de zeilen waren even kwijt.
'Die regel ik nog,' zei de instructeur. 'Komt goed.'
De hele middag poetsten en waxten we, zelden zag ik de puber zo ijverig in de weer met een sponsje en een emmer sop. Aan het einde van de dag keken we tevreden naar een glimmende Sjra die al verlangend uitkeek over het water van de Maasplas.
Telefoon.
'De zeilen zijn toch echt kwijt,' zei de instructeur. 'Maar ik weet iemand die nog wat heeft liggen. Je kunt ze meteen komen halen.'
Terwijl ik het opgegeven adres intypte in mijn navigatie reed ik naar de andere kant van de stad, een wijk waar ik nog nooit geweest was.
De man die opendeed was vriendelijk, achter hem aan liep ik de woonkamer in, de zeilen lagen op een stoel. Naast de stoel stond een opengeklapte laptop.
'Verrek,' zei ik. 
'Wat is er?' vroeg hij verbaasd.
Ik keek naar de screensaver die het beeld helemaal vulde.
Het was een handgeschreven citaat van mezelf.
'Dat heb ik geschreven,' zei ik.
'Dat meen je niet. Ik heb hem als openingsscherm op al mijn apparaten staan.'
Daarna waren we even stil. 
'De zin inspireert me iedere dag,' zei de man.
'Goh,' zei ik.
Toen pakte ik de zeilen, bedankte hem en liep naar de auto.