SLOT, een jaar later (19-05-2021)

'Een jaar geleden was de eerste lockdown net voorbij,' zeg ik. 
W loopt naast me, Wiesje rent voor ons uit, het regent, maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend. Het lijkt wel of al het mooie weer van vorig jaar dit jaar in balans gebracht moet worden.
Ik denk terug aan hoe de kinderen weer naar school gingen na twee maanden thuis, ik had daarmee het schrijven van mijn dagelijkse online stukjes afgesloten. Het leven hernam zijn loop en ik dacht dat de kous wel af was. Wat schrijven betrof dan, wat corona aanging wist ik dat nog niet zo zeker. Maar de kous bleek helemaal niet af en er lag een paar maanden later een boek waarin de dagboekstukjes de rode draad vormden. 
'Dan is Slot ook bijna een jaar oud,' antwoordt W.
Ik knik.
Hoewel ik Slot -uiteindelijk- heel bewust heb gemaakt is het me aan de andere kant ook allemaal een beetje overkomen. De publicatie door Uitgeverij Gloude, de media-aandacht, de enorme verkoop. Ik kan ineens een beetje schrikken als ik denk aan hoe intiem het eigenlijk is wat ik allemaal heb opgeschreven. En hoeveel mensen dat allemaal gelezen hebben.
'Hoe is dat voor jou geweest?' vraag ik aan W.
Slot ging immers lang niet alleen over mij, dat ik schreef over mijn depressie en ons gezin had ook gevolgen voor hem. Ik weet ineens niet meer zo zeker of ik dat wel allemaal goed doordacht had destijds. Of eigenlijk: ik weet wel zeker dat ik dat helemaal niet doordacht heb.
W denkt even na. 'Er zijn wel collega's geweest die het hadden gelezen en me ernaar vroegen. Hoe het was geweest, hoe het met je ging. Dat was soms wel een beetje gek.'
Hij lacht en haalt zijn schouders op. 'Maar ach.'
Ik moet ook lachen. W is altijd opgewekt, hij tilt nergens zwaar aan. 
'Weet je, zegt hij, 'jij moet schrijven wat je moet schrijven. Ik zie mezelf als dienend aan jouw carrière, we zijn allebei dienend aan elkaars carrière.'
Dat klopt. Als er iets vaststaat in onze relatie is dat het. Ons werk is voor ons allebei heel belangrijk en we gunnen elkaar ontplooiing, in welke vorm dan ook.
Het regent gestaag door maar desondanks groeit het fluitenkruid in grote witte wolken aan de randen van het pad, in het vennetje verderop klinkt gekrijs van watervogels, daar schaatsten we pas nog. 
Als ik terugdenk aan een jaar geleden herinner ik me mijn wiebeligheid. Door corona werd ik onzeker over alles rondom me heen, die wankelheid sloot naadloos aan op mijn gemoed. Ik voelde me alsof ik op de tast een nieuwe wereld moest ontdekken, het bleek een voedingsbodem voor een manier van schrijven die langs al mijn mens-zijn scheerde, onbeschut en totaal ontvankelijk. Het was als een springvloed, een korte opening in de tijd waarin ik dit kon maken.
Het afgelopen jaar lijkt kort en lang tegelijkertijd. Ik zat nog nooit zoveel stil en ik was nog nooit zoveel in beweging. Er staan nieuwe boeken op de planning, mijn hoofd loopt over van de ideeën voor verhalen, precies zoals ik het altijd had voor ik wegraakte in de mist, of misschien zelfs meer. Ik denk wel eens dat Slot de weg weer heeft vrijgemaakt, juist door het schrijven over wat me verzegelde. Mijn nieuwe boeken dragen, of nee: ik draag vanaf nu een stukje nieuwe openheid in me mee.