Stonehenge (25-02-2019)

Met mijn dochters was ik bij een tentoonstelling over Stonehenge. Mijn dochters vonden het heel interessant, ik ook. Het was een mooie expositie, heel kindvriendelijk ook.
Voor de kinderen was er halverwege de tour een workshop, ze konden zelf een steenkring knutselen. Dat was goed geregeld, goede materialen, heel professioneel, geen geknoei. In het lokaaltje was een mevrouw die alles begeleidde, ze had kort grijs haar, om haar hals droeg ze een kleurrijke kralenketting en ze deed alsof ze alles wist.
'Dan ga ik nu eerst deze broer en zus helpen,' zei ze tegen de kinderen die naast die van mij zaten.
'Het zijn zus en zus,' zei de moeder.
'Echt waar?' zei de vrouw, en ze zette een stapje naar achteren om te kijken of dat wel klopte.
'Ja,' zei de moeder. 'Echt waar.'
'Ach,' zei de vrouw, en ze schudde even haar hoofd.
'Wil die ook meedoen?' vroeg ze toen aan mij, ze wees op mijn oudste dochter die al klaar zat achter een tafeltje.
'Ja,' zei ik.
'Echt?'
Mijn oudste dochter is 14 maar ze ziet eruit als 17. Daar kan ze ook niets aan doen.
We gingen aan de slag.
'De kinderen mogen alles zelf bepalen,' zei de vrouw steeds als ze langs liep.
Ik knikte. Daar had ze helemaal gelijk in.
'Je moet wel een ingang maken, anders klopt het niet,' zei ze tegen mijn jongste, die lekker haar stenen in het tempex ondergrondje aan het proppen was.
Mijn oudste dochter rolde met haar ogen.
'Ik ga een kruis maken in mijn steenkring,' fluisterde ze toen.
Daar moest ik om lachen, het was haar wraak op de vervelende vrouw.
Samen knutselden we een groot rechtopstaand kruis dat we midden in de Stonehenge-kring zetten.
'Zo, het is tóch nog mooi geworden,' zei de vrouw toen het af was.
Het grapje van het kruis begreep ze niet.
'Tóch nog,' zei mijn dochter.