The sense of an ending (08-08-2017)

Soms dringt zich iets aan je op; een mens, of een ding, of gewoon iets dat gebeurt. Het lijkt alsof het op je zit te wachten, geduldig, tot je het opmerkt, als een obstakel in de rivier, iets waar je niet omheen kunt.
Het boek The sense of an ending werd me aangeraden, Alsof het voorbij is, van Julian Barnes. Ik las het in anderhalve dag uit, het was lang geleden dat ik me zo gehaast door een roman had gejakkerd. De compositie was intrigerend, het is geschreven alsof er een spiegel in het midden staat die twee romanhelften tegenover elkaar zet; het verleden van de hoofdpersoon zoals hij dat door de jaren heen bedacht heeft, en de werkelijke geschiedenis.
Ik vond het, op wat kanttekeningen na, mooi en was onder de indruk, maar zoals dat gaat, er kwamen andere boeken voorbij, en die waren ook goed en indrukwekkend.
Precies op het moment dat het verhaal dreigde te verdwijnen in het putje van mijn geheugen, ontdekte ik dat de verfilming deze week in het filmhuis in mijn stad draaide. Zonder erover na te denken, ging ik erheen.
Boekverfilmingen kunnen prachtig zijn, maar dat was nu niet het geval. Waar de roman een strak, subtiel en doordacht spel met de gebeurtenissen is, gebruikt de film weliswaar dezelfde gebeurtenissen, maar rijgt ze teleurstellend simpel aaneen. Of althans, zo leek het voor mij.
Ik dacht erover na hoe twee keer hetzelfde verhaal twee keer zo verschillend uit kan pakken. Heeft dat alleen met de compositie te maken of speelt er ook nog iets anders mee? Iets hogers misschien, iets ongrijpbaars, iets als wat men bezieling kan noemen, of inspiratie.
Ik weet het niet.
Maar misschien schuilt in het niet-weten wel een antwoord.