The Zone (07-11-2018)

'Jonge ik zit in the zone,' schreef ik zonet in een whatsapp-conversatie aan mijn redacteur. En dat is zo'n beetje de opsomming van mijn leven momenteel. Het manuscript nadert voltooiing en er is weinig lekkerder dan eindjes die bij elkaar uitkomen op een A-team achtige -I love it when a plan comes together- manier. Het schrijven is een verdwijnen, net zo lang doorgaan tot er geen lijf meer bestaat, al brengt dat nu en dan ook wat onaangenaamheden met zich mee. Invretende hypochondrie bijvoorbeeld, het is het inbeelden dat zich moeilijk weg laat zetten buiten het schrijven en ook in het gewone leven zijn uitweg zoekt.
'Misschien ben ik wel dement,' zei ik deze week tegen mijn huisgenoten.
We zaten aan tafel en ik had net bedacht dat dat een serieuze mogelijkheid was. Zo dement als een kwartje, maar ik was het zelf alweer vergeten. Het was een labyrintisch idee dat me even een beetje bang maakte, maar waar ik toch ook vrolijk van werd.
'Als ik echt dement ben, moeten jullie het nú tegen me zeggen.'
De huisgenoten namen een hap van hun stamppot en knikten gehoorzaam.
'Ja, Octavie, je bent hartstikke dement.'