Trui (16-12-2016)

Ze had al een poosje geen tanden meer, de laatste was deze zomer uitgevallen. Een oud schaapje was het, onze Trui, de vacht om haar neus was grijs geworden, maar ze bleef wonderwel goed op gewicht en ze bokte deze week nog vrolijk door de wei. De laatste dag wilde ze niet eten. Waar ze normaal ongeduldig om me heen drentelde als ik kwam voeren, bleef ze nu buiten de stal staan, en ze keek me een beetje vreemd aan, haar barnstenen ogen stonden wat glazig. 
Misschien was ze al onderweg.
Tien jaar geleden kwam ze bij ons, ik weet nog hoe ik haar de wei in droeg. Tien jaar kwam ik iedere dag bij haar, snuffelde ze voorzichtig aan mijn handen als ik op het bankje in de wei zat, kwam ze bij me als ik het gras harkte. Tien jaar lang vierden we in mei het schaapscheerfeest met de klassen van onze kinderen, dan zat ze braaf tussen mijn benen als ik haar knipte, het plukje kroeshaar boven op haar kop liet ik altijd staan.
Gisteren lag ze ineens dood, middenin de wei. Ik zag het vanaf het poortje en wist het meteen. 
Dit was het dan.
Ik legde huilend een doek over haar heen, rook haar vacht, de wol, bruin, zwart, in alle schakeringen gekleurd door weer en wind.
Het mooiste schaap dat ik ooit zag.