Twee hondjes (23-09-2022)

Bij de bushalte zit een groepje rokende scholieren. De middelbare school ligt even verderop, dat is een rookvrije zone en dus klitten ze nu samen in het bushokje aan de grote, drukke weg. Ik loop erlangs als ze me roepen.
'Mevrouw, mevrouw, is dat hondje van u?'
Ik zie nog net hoe het zwarte hondje uitwijkt voor een brommer en gauw het grasveld voor de nieuwbouwwijk oprent. 
Ik schud mijn hoofd, ik heb het beestje nog nooit gezien. Hij is grijs om zijn snuit en zijn vacht heeft de beste tijd gehad. Omdat ik niemand in de buurt zie die zich om het beest bekommert loop ik er maar naartoe. Het is niet eens zo koud vandaag maar toch staat hij te trillen als een rietje, als ik te dichtbij kom schiet hij weg. Omdat hij steeds opnieuw richting dezelfde voordeur gaat besluit ik daar aan te bellen maar er is niemand thuis. Bij de buren aan weerszijden ook niet aan de de buren daar weer van ook niet. De gedachte dat het oude hondje vannacht buiten in de donkere, vochtige kou moet slapen geeft me een knoop in mijn maag.
Uiteindelijk gaat er zes huizen verder dan eindelijk een voordeur open. Gelukkig weet de mevrouw wie de baasjes zijn en ze neemt hem gauw mee naar binnen. Ik kijk haar woonkamer in, het ziet er lekker warm uit. 
Pak van mijn hart.
Opgelucht wandel ik door, de hoek om, richting het dorp. De man die me tegenmoet komt ken ik vaag, hij woont ergens in de buurt maar ik weet niet precies waar, zijn hond is van hetzelfde ras als de onze. Ik snap niet zo goed hoe het werkt maar als ik een hondengezicht zie dat op dat van Wiesje lijkt ben ik meteen vertederd. Ik ga op mijn knieën als de man me wil passeren en aai het beest.
'Jullie hebben dat huis op de heuvel gekocht hè,' zegt de man.
Ik knik, ik ben er inmiddels wel aan gewend dat de halve stad weet dat we dit huis hebben gekocht, ook al hebben wij in de meeste gevallen geen idee wie het zijn. Het is een opvallend huis in een van de oudste straten van de wijk, iedereen in de omgeving kent het wel.
Ik kriebel de hond tussen zijn oren, hij is er bij gaan liggen. We hebben duidelijk een band.
'Dat wordt wel een uitdaging qua energieverbruik,' zegt de man.
Dat is zo ongeveer de meest gemaakte opmerking in converstaties over de verhuizing. Ik weet nooit wat ik erop moet antwoorden. We zijn geen onnozele mensen, op zich weten we tamelijk goed wat er aan de hand is in de wereld. De huidige gasprijzen zijn ons niet ontgaan.
'Ach ja,' antwoord ik maar.
Er volgt een uiteenzetting over warmtepompen, zonnepanelen, airco's en zuinigheid. Ik knik glazig en trek een gek gezicht naar de hond. Hij kijkt begrijpend terug.
'Dus wij verbruiken nu nog maar de helft van het aantal kuubs gas tegenover een paar jaar geleden,' besluit de man zijn verhaal. 
Hij kijkt er trots bij.
'Nou,' zeg ik.
Als ik afscheid neem werpt de hond me nog een laatste blik toe. Verbeeld ik het me nu of zie ik iets van HELP ME in zijn oogopslag? Pas honderd meter verder realiseer ik me dat het beest het natuurlijk altijd koud heeft, in dat schraperige huishouden. Iedere nacht rillend op de betonnen vloer, de pootjes onder zich gevouwen. Ik moet me inhouden om niet terug te rennen en hem te bevrijden.