Uitgebloeid Sint Janskruid (10-10-2024)

De wei tegenover het ven staat vol met Sint Janskruid. De koeien eten er met een grote boog omheen en dus blijven de stevige bezempjes tot ver in het najaar staan. Voor paarden is Sint Janskruid giftig en de koeien moeten er dus ook niets van hebben maar mensen nemen het al sinds de oudheid graag tot zich, het zou helpen tegen depressie.
Depressie.
Goh. Interessant. 

Langzaam intensiveert de oorlog. De Duitsers bouwen stellingen op op de hei, rondom de kleine boerderij, het gebied is onderdeel van de Westwall, een verdedigingslinie die van Kleve tot Basel loopt. In de bossen tussen het ouderlijk huis van mijn oma en Blankwater wordt de Maas-Rur-stellung ingericht, een versterking van de wall. Bij Blankwater zijn de restanten van de Stellung nog goed zichtbaar, er liggen overal bunkers en tegen de helling zie je de tankgrachten en loopgraven nog terug in het landschap, gebouwd door dwangarbeiders, krijgsgevangenen en Hitlerjugend. Mijn oma moet de bedrijvigheid gezien hebben, er werkten 7000 mensen aan de linie. Het moet een drukte van belang zijn geweest in de bossen.

'Ze zijn aan het graven op de Duitse berg,' zegt Trui, ze trekt haar dikke trui uit, ze is bezweet van haar tocht richting de stad. Hoewel het al oktober is hangt er nog een zachte warmte over het land.
Matthieu zet zijn bietenkist tegen de schuur en steekt een sigaret op. 
'Allemaal dwangarbeiders, maar ook jongens van hier. Jan van de post is ook opgeroepen om te gaan schansen.'
Zijn stem klinkt dun, Jan is Matthieu's beste vriend, maar Trui doet alsof ze het niet merkt. Haar eigen keel zit ook dicht. Ze sluit haar ogen even, haar rug tegen de muur waar de hele dag de zon op heeft geschenen. Ze is het zat, de Duitsers overal, de continu veranderende situatie, het niet weten of het nog ooit voorbij zal gaan, en de angst. Vooral de angst.

Precies op het veld achter het woonhuis komt afweergeschut te staan. Ik probeer in mijn hoofd een plaatje te construeren van hoe dat eruit ziet, afweergeschut, maar er komt niets. Op internet zoek ik naar afbeeldingen en ik vind uiteindelijk zelfs het type dat gebruikt is voor de Westwall, het flakkanon. Ik ga op pad, naar het oorlogsmuseum in Overloon. Daar vind ik exact deze machine. Ik sta er een poosje naar te staren, leunend op de muur van zandzakken die eromheen staat. Gek is dat, met zandzakken. Ze lijken zo zacht en hoe zwaar kan een zak nu eigenlijk zijn? Maar de muur is onverzettelijk. Om de paar minuten gaat er door de enorme loods vol tanks, rupsvoertuigen en vliegtuigen een geluidsimitatie van het flakkanon. Ik voel hoe ik ineen krimp bij elk salvo. Het is oorverdovend, ik wil mijn oren bedekken en wegkruipen. De tranen branden achter mijn ogen.