Vakantiedagboek 1 (12-07-2023)

Ik ben aan het afronden. De laatste klusjes voordat ik me een paar weken ga onderdompelen in de vrijheid. De vrijheid diende zich vanochtend al een beetje aan, het schrijfwerk voor Dit gaat nooit voorbij is redelijk klaar voor dit moment en ook de prenten schieten op. Wel verwachtte ik een grote levering, een pallet van 60 wissellijsten, ik had de hele nacht mijn hoofd gebroken over de vraag of de bezorgdienst niet heel vroeg zou komen en was al om zes uur opgestaan. De bezorgdienst kwam uiteindelijk natuurlijk helemaal niet, ik raakte recalcitrant en besloot dat iedereen, ja gewoon iedereen, dan maar gewoon lekker naar de pomp kon lopen.
Dat soort gedachten zijn de perfecte voedingsbodem voor aanwaaiende vrijheid. Ik sneed een reepje linoleum uit en lijmde hem op een oud stempelheft, ik drukte hem een paar keer af.
Dit is de basis, dit is waarom ik zo van linosnede houd, de vette contrasten, de eenvoud, er is niets basalers dan de tegenstelling tussen zwart en wit. Misschien was ik het wel een beetje kwijtgeraakt de afgelopen weken, in mijn schrijfproces. Schrijven is voor mij het laveren tussen alle nuances, het zoeken naar zinnen en woorden, schrijven is tasten, het is grijs, de meeste woorden zijn nooit helder genoeg voor wat ik wil zeggen.
Vandaag ging ik terug naar de klare lijn, naar de zuivere scheidslijn.
Naar het licht tussen het donker.