Vreemde weken (07-07-2025)

Het waren vreemde weken. Het school- en collegejaar liep ten einde voor de dochters, we vierden op een zonovergoten picknickveld alweer het einde van de onderbouw voor de jongste. De oudste deelde tussen neus en lippen mede dat ze dit jaar maar liefst 75 studiepunten haalde, de jongste speelde de door haar geschreven eindvoorstelling van haar toneelopleiding, wat waren we trots. Daartussendoor begroeven we op een snikhete dag mijn lieve tante. De familiebanden spanden zich aan, we kropen bijeen, nichten, neven, we huilden, wonderlijk hoe je bij zo’n ingrijpende gebeurtenis ineens zo precies kan voelen wat belangrijk is en wat niet. 
Daarnaast werkte ik, de laatste dingen voor het nieuwe boek, voorbereidingen voor drie nieuwe expo’s dit najaar, ik tikte de 10.000 volgers aan op Instagram. Het zal velen niets zeggen maar ik heb er hard voor gewerkt en ik ben er trots op. 
Ik haalde mijn oliepastels weer tevoorschijn en schilderde een groot werk, afgelopen week vond ik een vies voetenbankje bij de kringloop, vilde het smerige leer eraf, zaagde een tafelblad en schilderde het geheel tot ik een jaren tachtig tafeltje had. 
‘Ben je gelukkig?’ vroeg ik W, het regende zachtjes, geen mens te zien bij Blankwater, alleen maar tientallen zwaluwen die over onze hoofden scheerden.
‘Ja. En jij?’
Ik dacht aan de intense afgelopen weken waarin we alle hoeken van het leven hadden gezien. Soms kan verdriet onverwacht sterk bijdragen aan een gevoel van dankbaarheid.
‘Ik ook,’ antwoordde ik. ‘Heel gelukkig.’