Wat ik niet afdruk (05-11-2024)

De paddenstoelen schieten als, eh ja, paddenstoelen uit de grond, bij Blankwater. Een enorm dorp vliegenzwammen staat langs het pad tussen het moeras en het ven, onder het berkengroepje. In de wei staan grote parasolzwammen. Ik weet waar straks de inktzwammen weer verschijnen. Mensen sturen me filmpjes door van hoe je een mooie afdruk kunt maken van de plaatjes onder de hoed maar alles in me weigert. Ik kan het niet, ik kan geen paddenstoel plukken. Sowieso is het plukken van een vliegenzwam verboden maar ook de andere laat ik staan. Ik erger me aan de Duitsers die in deze tijd van het jaar massaal met hun mandjes komen oogsten om ze op te eten, dat is in Duitsland een gebruik. Ze zijn te mooi, te teer, alsof ze uit een sprookjeswereld komen, en ze zijn er maar zo kort. Geen afgedrukte paddenstoelen hier, die fantaseer je er maar bij.

We lopen over De Lanck, ons rondje zit er bijna op. Het is Allerzielen vandaag. Met de komst van november is ook het weer omgeslagen. Het is kouder, ik draag mijn wollen vest onder mijn jas en ineens valt ons op hoe de helling zichtbaar wordt. Dat betekent dat de bladeren nu echt aan het vallen zijn, de roodoranje gloed van de bosrand wordt langzaam transparant. De kraanvogels blijven maar komen dit jaar, ook nu vliegt er weer een grote troep over, net als ze boven ons zijn wisselen ze van formatie. Ik zie de lijn langzaam veranderen, het lijkt alsof ze een gezicht vormen in zijaanzicht, een gesloten oog zie ik, een neus, een mond. Dan vervormt het weer, het wordt een lange lijn met twee V's. Ik kijk ze na tot ze uit beeld zijn.
'Kraanvogels op Allerzielen, dat heeft vast een symbolische betekenis,' zeg ik tegen W. Al weet ik niet welke.
'Misschien kunnen we naar het graf van oma,' bedenk ik dan.
Daar ben ik al jaren niet meer geweest. Maar W knikt. Goed plan. We besluiten meteen door te rijden.

Ik ben al langer weg uit het dorpje aan de kleine rivier waar ik opgegroeid ben dan dat ik er gewoond heb. Ik kom er nog regelmatig om mijn ouders te bezoeken maar die wonen buitenaf, in het dorp zelf kom ik zelden meer. Het voelt er altijd klein, alsof het nooit meegegroeid is met de tijd, ik voel me er tegelijkertijd een buitenstaander en iemand die er hoort, een vreemd ambivalent gevoel. W wacht in de auto met de hond, ik klos op mijn smerige wandelschoenen de kleine supermarkt in. Binnen bij de ingang staat meteen wat ik zoek, een grote bolchrysant.