Wilde peen (09-11-2024)

De wilde peen is uitgebloeid maar dor vind ik deze bloemen misschien nog wel mooier dan in volle bloei. Peen sluit iedere avond haar schermen om dan bij zonsopgang weer open te gaan. Ik heb een zwak voor bloemen die dat doen, het lijkt alsof ze gaan slapen, dat geeft ze iets menselijks. Bij het verdorren sluit de peen voor eeuwig zijn scherm. De armpjes buigen naar het binnenste, als een bolletje, zo valt ze in slaap, en wordt dan nooit meer wakker. Misschien is dat wel wat het mysterie van de dood is, een naar de kern keren, een eeuwig dromen in de diepste binnenwereld.

Er staan al twee plantenpotten op het graf, een van mijn ouders, een van mijn tante, naar ik aanneem. Geen derde, mijn oom, peetoom, is gestorven. In hetzelfde jaar als mijn oma, 2013. Oma in april, mijn oom in augustus. Ik heb gedachten rondom zijn dood. Maar daar schrijf ik later nog wel eens over. Hij was een topadvocaat maar wel een eenzame. Een graf heeft hij niet, we cremeerden hem en strooiden zijn as uit in zijn geliefde rivier, de Rijn, ver van de plek waar hij geboren werd en opgroeide.

Ik zet mijn gele bolchrysant naast de andere bloemen, ondanks dat er nu drie verse potten staan doet het graf wat vervallen aan. De dekplaat aan de voorzijde wijkt een beetje, W zet de punt van zijn schoen erop, het zakt meteen een stuk omlaag waardoor de holte eronder zichtbaar wordt. Ik huiver. Ik wil niet denken aan het grote, zwarte gat onder de zerk. Het opent de gedachten aan wat er nog over is van de twee lichamen die hier liggen. Ik hoef niet zozeer geconfronteerd te worden met al die fysieke concreetheid. Liever denk ik aan de verhalen die hier zweven, de geschiedenis, de liefde. Aan al het overstijgende, aan wat we niet kunnen zien maar misschien wel voelen. Ik kijk omhoog, de beuk waarvan ik vroeger de takken verzamelde staat er nog. Hij is flink maar niet dik, misschien had ik hem groter verwacht. De ligusterhaag achter het graf is kalend en ik kan het klooster dat erachter ligt goed zien. Daar weer achter ligt het moeras, het eeuwige moeras. Waar misschien al wel in geen duizend jaar een mens zijn voetstappen heeft gezet. Zeven bronnen voeden het, maar dat kun je niet zien, dat moet je weten. De bronnen monden uit de hoge hellingen die als een grote boog om het moeras liggen. Niemand waagt het om de steile schuinte af te dalen en verstrikt te raken in de bodemloze modder.