Niets is zo echt als de verbeeldingskracht, niets is zo vals als de verbeeldingskracht.
Het is als een spiegelbeeld.
De weerspiegeling kristalhelder, haarscherp en levensecht. Grijpbaar, voelbaar, alsof je het kan omvatten, de warmte, de bloedsomloop, de zachtheid van je eigen huid. Maar dan, de aanraking met het glas, de ijzige gladheid, de kou die terugkaatst in je lichaam. Een fantoom.
Zo is de fantasie. Ik zie de beelden, ik hunker naar hen, zo hard dat het pijn doet. Ik schrijf ze op, als vlinders in een netje. Ik wil dat alles dat ik denk echt wordt. Dat het gebeurt. Dat ik het kan pakken. Dat ik het voel, dat iedereen het voelt, want als iedereen het voelt, dan moet het wel waar zijn. Ik huil, van ellende en verdriet om alles wat ik in mijn handen wil nemen, wil strelen met de toppen van mijn vingers, het vervliegt, gaat op in de eindeloze ruimte. Onzichtbaar.
Niemand ziet het, alleen ik.
Het is de tomeloze eenzaamheid van de waan.

Ik kwam haar tegen, gewoon in de stad tijdens het boodschappen doen, alsof het iets alledaags was, mijn juffrouw van de eerste klas. Ze was streng vroeger, en een non, maar haar hart blonk door alles heen. Ik zette mijn tas vol verse broden tussen ons in, ze vroeg hoe het ging en wat ik deed, een beetje krakerig, onrustige handen, ze was bejaard. Ik vertelde dat ik schreef. 
De ontmoeting rolde lang na in mijn hoofd, als wijn in een glas, bedachtzaam en stil. Ik overwoog of ze mij het schrijven had geleerd, de grondlaag van mijn schrijverschap. Ik wist het niet. Ik dacht aan momenten later in mijn leven, ver na de eerste klas, mijn studie waarin ik boeken uiteenrafelde, thematieken leerde zien en stijlen. En nog weer later, waar ik illustreerde en fotografeerde, en leerde kijken, de lucht, de aarde, de wolken. De liefde, waardoor ik leerde voelen. Het leven, waardoor ik leerde wie ik ben.
Het antwoord kristalliseerde zich uit naarmate mijn schrijverschap zich ontplooide, de roman zich voltooide. Schrijven leert men uitsluitend door te schrijven, een ronddraaiende spiraal waarin het eindpunt zich steeds opnieuw verlegt.

Alinea 2

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.

Alinea 3

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.

Zoals in herinneringen de details vervliegen, en er slechts gevoel overblijft. Ik denk aan vroeger en zie nooit mezelf, noch anderen. Ik ruik een geur, proef iets, ik zie een landschap, geschilderd in uitvloeiend aquarel of soms in zware olieverf. Een veld met kamille, zomer, rul opstuivend zand.
Of zoals in liefde, de liefde die zo dichtbij is dat je haar niet meer haarscherp ziet. Ik kus mijn lief voor de duizendste keer en de ogen van mijn ziel zijn gesloten. Ik zie zijn gezicht niet meer, zijn hoge jukbeenderen, zijn donkere, glanzende haar, zijn mond, ik voel alleen nog, dat wat hem aan mij bindt, het echte.
Zo schreef ik mijn roman. Het maakt niet uit wat er staat, niet wezenlijk. De letters, de zinnen. Het maakt niet uit hoe het verhaal loopt, wat er gebeurt en wat niet. Dat wat ik wil zeggen heeft geen woorden. Het is de overdracht. Het ware.

Het besef kwam langzaam en struikelend. Als een luchtdrukgolf die de deuren in de sponningen doet rammelen, voorzichtig, zachtjes, om zich dan schijnbaar terug te trekken. Tot de explosie komt, die het hout laat opbollen, en dan met grote kracht vrij baan maakt. Die alle gesloten deuren opent, de stijlen gapend wijd. Het besef dat ik woorden moest gaan geven aan alles wat ik zag, wat alleen ik zag. Dat ik alles moest opschrijven, alles, ook als ik het eigenlijk niet wilde. Dat ik moest schrijven tot in de kleinste details, zelfs als de situatie vroeg om een floers, een sluier, een snelle penseelstreek, dan nog moest ik alles opschrijven, en het later weer afkalven. Zorgvuldig uithouwen, de brei van woorden door mijn vingers laten glijden om er precies dat uit te pikken dat blikkerde, als zonnevlekjes in de schaduw van een hoge boom. Ik moest vastleggen wat ongrijpbaar was, ik moest zichtbaar maken wat zich verborg. Voor nu, voor de eeuwigheid, voor de oneindigheid. Voor mij, want in mij zit iedereen.