Al mijn werk, of het nu mijn schrijfwerk is of mijn beeldende werk, begint met een krabbeltje. Aan alles, hoe groot het project ook is, ligt die eerste pennenstreek ten grondslag, de eerste schets, het aarzelende, zoekende begin. Ik vergrootte één van mijn eigen krabbels op hout, zaagde de lijnen uit, schilderde het object balpenblauw en hing het op in mijn woonkamer. Alles begint met een krabbel, die gedachte heeft iets hoopvols, iets inspirerends. En noem mij vanaf nu de zaagkoningin, want nondeju, wat een monsterklus was me dat.

Nu ik midden in het schrijfproces zit voor mijn nieuwe boek (najaar 2025) denk ik vaak terug aan hoe ik aan het schrijven was aan Het lied van de spreeuw. Het lied van de spreeuw is wereldwijd omarmd, ik krijg foto’s doorgestuurd van Amerikaanse kindjes die in mijn boek bladeren, van Duitse baby’s die in de box naar mijn prenten staren, van een Italiaans kleuterklasje dat gebiologeerd zit te luisteren naar de woorden die de juf voorleest, van Turkse jongens en meisjes die spreeuwen zitten te tekenen met mijn boek als leidraad. Ik krijg mailtjes van volwassenen, mensen op hoge leeftijd zelfs, hoe geraakt ze zijn door de teksten. Ontzettend bijzonder en ik voel me daardoor verbonden met al mijn lezers, over de hele wereld. 
Nu ik schrijf aan een nieuw prentenboek voor mensen tussen de 0 en 100 jaar voel ik weer hoe me dit ligt. Dit is precies wie ik ben, ik geloof erin dat kinderen vaak veel meer begrijpen dan we denken, mits het op een goede manier gebracht wordt, en het een diepere onderbewuste laag aanroert. En ik geloof dat volwassenen altijd nog het kind in zich dragen dat op exact diezelfde onderbewuste laag functioneert. Die laag is niet leeftijdsgebonden, het is wat ons als mensen samenbrengt. 
Wat ik ook voel is hoe moeilijk het is om die laag als schrijver te bereiken, om de juiste toon te vinden, om te comprimeren, de kern te vinden. Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Om alles wat logisch lijkt los te laten en af te dalen naar de basis.
Ik schrijf dit stukje met uitzicht op alle lino’s die ik al gemaakt heb, ze liggen uitgespreid over mijn ateliervloer, de een na laatste staat in schets klaar. De prenten vertellen me wat ik moet schrijven. Het wordt mooi, dat kan ik al vertellen.

Op zaterdag 29 maart ben ik vanaf 11.00 uur bij Gallery Untitled in Rotterdam. Ik vertel over mijn werk en signeer mijn boeken. Van 27-30 maart is de Rotterdam Art Week en tijdens deze vier dagen geldt een eenmalige korting van 15% op mijn lino’s in de galerie. (Niet op mijn boeken.) Je bent van harte welkom om langs te komen, er zijn hapjes en drankjes en wijn en een hoop gezellige mensen en W en Wiesje komen ook mee. Als je niet voor mij komt, kom dan voor Wiesje.

Koningsveldestraat 14, Rotterdam.

Schaamteloos op het internet in mijn Adidasbroek. Ik heb het in mijn rug, al bijna een week, dus ik ben licht chagrijnig. Ook heb ik dit jaar geen kaart voor het boekenbal nondeju, dat werkt niet mee voor het humeur. MAAR. Ik bestelde de echte rib-uit-het-lijf Sennelier oliepastels en toog aan de slag. Wat vond ik ervan? Hm. De krijtjes zijn onovertroffen qua kleurintensiteit, enorm rijk gepigmenteerd, enorm vet, dat is duizend punten. Maar er waren er al een aantal gebroken in de doos bij aankomst en dat is natuurlijk wel erg zonde, sowieso breken ze enorm snel en dan zijn ze slecht werkbaar. Ze gaan ook heel snel op. Conclusie: mja, veel geld voor weinig krijtje zou ik zeggen. Maar het resultaat is wel heel mooi, dat heb ik toch ondanks de kapotte rug tamelijk goed op het doek gejoekeld, vind ik zelf.
(Op Instagram vind je een reel van het maakproces inclusief nog meer adidasbroeken, mijn hele collectie komt voorbij, plus een soundtrack van Gilbert o’Sullivan eronder, de melancholie is net zo vet als de krijtjes zeg maar)