De VPRO gids vond Jij bent mijn begin een van de beste boeken van 2025. Cheers to Haassie!

Op 11 september, een kleine maand nadat ik de diagnose oogzenuwinfarct had gekregen, zat Josephine Krikke in mijn atelier. Ze is journaliste voor de oogvereniging en wilde een artikel schrijven over mijn ervaringen met plotseling gezichtsverlies.

Ik had wel even getwijfeld hoor, of ik dit wel wilde. Het was nog maar zo kort geleden en ik wist in de brij van emoties nog niet goed hoe ik me ertoe moest verhouden. Maar omdat ik geloof dat openheid altijd een goed idee is, dat praten altijd helpt, dat ik enerzijds mensen zou kunnen helpen met mijn verhaal én ik het bovendien interessant vond voor de toekomst om mijn verhaal vanuit het epicentrum van de brij te doen, ging ik akkoord.
Het artikel is inmiddels gepubliceerd in het magazine van de oogvereniging.

Het is nu drie maanden na dato. Mijn gezichtsvermogen is niet verbeterd en dat gaat ook niet meer gebeuren. Wel heeft mijn goede oog heel veel overgenomen waardoor ik een redelijk eenduidig beeld heb. Maar ik bots nog steeds tegen mensen aan, drukke ruimtes zijn een nachtmerrie, tijdens schemer en donker met veel lampjes lijkt het wel alsof er een prisma in mijn oog zit die de lichtstralen alle kanten op stuurt, gekmakend. Autorijden in het donker doe ik niet meer. Lezen in bed pak ik weer heel voorzichtig op, mits het boeken zijn waarvan de pagina’s niet glimmen.

Maar. Werken gaat goed. Op mijn manier, het scheelt dat ik altijd al heel erg procesgericht was, dat komt nu goed van pas. Ik maak wat ik wil maken en dat maakt dat het resultaat van ondergeschikt belang is. Ik omarm nieuwe ontwikkelingen, graag me op dit moment in in kleuren en dat maakt me zielsgelukkig.

Dank aan Josephine en de oogvereniging. Mocht je zelf ook worstelen met gezichtsverlies, (gedeeltelijke) blindheid, een oogziekte of iets anders rondom je ogen: op de site van de oogvereniging vind je een schat aan informatie, handige adressen en sites rondom hulp en hulpmiddelen, ervaringsverhalen en medische informatie.

Ook dank aan mijn arts David Takkenberg, die zeer vriendelijk en gedecideerd in zijn behandeling is, hij werkte mee aan een aanvullend medisch artikel bij mijn stuk, mocht je het willen lezen dan kan dat via Oogmagazine.

Als kunstenaar loop ik zelden synchroon met mijn publiek. Als ik aan een boek of expo werk kan ik doorgaans weinig delen over het maakproces en als het eenmaal in de winkels ligt of tentoongesteld is ben ik vaak alweer met heel andere dingen bezig. Dat vind ik niet vervelend, het is juist goed voor me dat ik soms even stil moet staan bij wat ik allemaal gemaakt heb, anders dender ik maar door. Ik hou van interactie met mijn publiek, het laat me nadenken over wat ik maak of gemaakt heb en vanuit die inzichten werk ik door aan nieuwe dingen.

Op dit moment ben ik voornamelijk bezig met kleuren terwijl in de winkels het zwart-witte Jij bent mijn begin ligt. Ik heb, misschien wel onder invloed van het  oogzenuwinfarct dat ik in augustus kreeg, een enorme, nieuwe fascinatie voor kleurencombinaties. Waar ik eerder alles altijd wilde uitdrukken in vormen en lijnen heb ik nu het gevoel dat ik een nieuw soort taal aan het ontdekken ben, in kleuren dit keer. Het lijkt alsof vormen en lijnen een soort verbaal aspect in zich hebben en kleuren voelen non verbaal. Ik voel een soort code in de combinaties van bepaalde kleuren en ik ben dag en nacht bezig om de code om te zetten in beeld. Een totaal andere manier van werken dan ik gewend was.

Het voelt spannend en nieuw om dit soort werk te maken en het te tonen aan de buitenwereld. Het is onontgonnen terrein voor me. In mijn leven als kunstenaar heb ik vaak gedacht dat in kleuren niet mijn kracht zat, ik had altijd het gevoel dat ik daar weinig feeling voor had.

En nu dringt het zich op. Ik voel me… ja, een soort van blinde in een nieuwe wereld. Alsof ik het nog helemaal moet aftasten. En misschien past het daarom zo goed bij de fase waarin ik zit sinds mijn oogzenuwinfarct. De afgelopen vier maanden heb ik mijn weg moeten zoeken in de wereld, mijn leven en mijn werk met gedeeltelijke blindheid.  En is dit dus hoe het zich uit. 

Een nieuwe wereld staat in de webshop.

Ik vind het heerlijk om dit soort dingetjes te maken, van een restje goudfolie maakte ik deze zwaluwtjes.

Omdat zowel mijn kerstboom als mijn huis aardig vol raken en ik niet zo goed weet wat ermee te doen, heb ik besloten dat ik ze weg ga geven.

Bestel je in de maand december een ingelijste lino in de webshop dan krijg je er een zwaluwtje gratis bij, zo lang de voorraad strekt.

Op 17 december ga ik voor het laatst naar de post, daarna heb ik even vakantie.

Deze lino maakte ik speciaal voor Eva. Eva werd gewurgd en verbrand tijdens de heksenprocessen aan het begin van de zeventiende eeuw in de stad waarin ik woon.

Er is op dit moment, in het kader van Orange the world, een grote expositie ter nagedachtenis en voor herstel voor alle slachtoffers van de heksenwanen. Negentig kunstenaars verbonden zich aan een vrouw, maakten een werk over haar leven, om zo een eerbetoon te brengen.

Ik koos voor Eva. Eva heeft tijdens haar verhoren haar eigen dochter verraden. Het enige dat ik kon denken toen ik het stuk over haar terechtstelling las was: als je je eigen kind verraadt dan moet je vreselijk gemarteld zijn.

Ik maakte een lino waarop ik Eva met haar dochter al baby verbeeld. Om zo het zachte, het goede, het koesterende te laten voortleven. Dat we dit beeld van haar onthouden en meenemen de toekomst in.

Een eerbetoon aan alle slachtoffers van femicide, toen en nu.

Tot 10 december voert Orange the world campagne tegen geweld tegen vrouwen en meisjes. Dit werk past binnen de campagne, het is verkrijgbaar zo lang de voorraad strekt via mijn webshop. Van elk verkocht werk maak ik 10% over naar Orange the world.

Je vindt de linosnede van Eva in DE WEBSHOP.