.

.

Ik schreef vandaag een scène voor mijn nieuwe boek over een (zwangerschaps)echo.

...'en het licht wolkte op als een holte in het donker. Dat was het kind.'

Het licht als een gat, als iets dat niet bestaat, net zoals bij een linosnede. Het weghalen van de materie om de contouren van het beeld bloot te leggen. Dat wat niet-bestaand is laat de werkelijkheid zien.

Er zit een dier in mijn hart
een beving
de aardplaat verschuift
korst hoopt op
het dier vergruist
tot duizend dieren
ze galopperen
als stenen van een berg
soms raken ze heel even de flank
hoeven in mijn kuit
in mijn voeten komen ze tot stilstand
ze schrapen over de bodem
ze snuiven
ik weet niet waar ze heen moeten
in mijn tenen loopt het dood

Er zit een dier in mijn hart
het heeft lange scherpe nagels
het dier krabt en krabt
holle kamers
tot er nog maar een vlies over is
geen hart meer maar
een rimpelige ballon
en dan komt het bloed
de ballon pompt zich vol
het vlies rekt uit
dat is nu