'Pointillisme is toch een beetje het Diamond Painting van de negentiende eeuw hè.'
We zijn in museum Kröller Müller en mijn oudste dochter bekijkt met opgetrokken neus een Seurat.
'Haha,' zeg ik. 'Haha!'
We zijn een dagje op de Veluwe, dat doen we iedere zomer. W groeide er op, we woonden er vier jaar samen aan de voet van de Posbank, onze oudste werd er geboren, nu en dan moeten we even terug. We fietsen dan ook een flink stuk op de witte fietsen dwars door het nationale park, van het museum naar het Hubertusslot en met een grote lus weer terug. 
Onze oudste was anderhalf toen we naar Limburg verhuisden dus ze herinnert zich niets meer van haar tijd hier. Ik vraag me af hoe het werkt, of er in haar hoofd en lijf toch niet ergens iets opgeslagen ligt, de klanken van de taal hier, de geur van hei en stuifzand, misschien andere, nauwelijks benoembare dingen, verschillen die we amper doorhebben.
Op de heenweg had ze ons gewezen op de  bewegwijzeringsborden met Wageningen erop. Daar wil ze na dit schooljaar graag gaan studeren, biologie misschien, of iets anders, ze weet het nog niet zo goed. Het enige dat ze zeker weet is dat ze de sfeer op de universiteit erg prettig vond. 
Ik vind het een gek idee dat ze maar een half jaar in ons nieuwe huis zal wonen als ze alweer vertrekt. Daar kan ik me niet zo goed een voorstelling bij maken en dus doe ik maar een beetje alsof het er niet is. We zoeken samen een kleur uit voor op de muur van haar nieuwe kamer en bedenken welke gordijnen daar leuk bij staan.
Het is al betrekkelijk laat als we weer richting de auto fietsen. Niet ver van het pad staat het standbeeld van generaal De Wet in een zee van mul zand, het is bewolkt geworden, een paar druppels regen, het lijkt schemerig. Als ik afstap om een foto te maken hoor ik een vreemd gebrul uit de bossen in de verte komen. Ik kijk W en de kinderen aan, zij horen het ook. We staan allemaal stil om te luisteren, het duurt lang en het is een beetje onheilspellend, ik kan niet meteen thuisbrengen wat het voor geluid is. 
'Ik weet het! Het zijn de edelherten, het is burlen!' roept W dan.
Hij googelt meteen of dat al kan in deze tijd van het jaar, maar het klopt.
We blijven een poosje staan, de wind is aangetrokken maar de warmte stijgt nog op uit het asfalt van het pad en cirkelt om onze blote benen. Ik kijk naar mijn gezin, in de stilte van het heidegebied, in de weidsheid van de natuur en van de tijd, en sla het plaatje op. Het voelt alsof we aan de vooravond van veel veranderingen staan maar dit, nu, vandaag, de basis is. Het fundament van waaruit we, wat er ook gaat komen, altijd samenblijven.

De webshop is geopend. Bestellen kan via deze link.

Ons huidige huis kochten we vanwege de tegeltjes in de hal. We kwamen zestien jaar geleden binnen en zonder ook nog maar iets anders gezien te hebben wisten we het: dit wordt het. Originele tegeltjes uit 1934, poreus, met bijna honderd jaar aan vuil in de poriën getrokken waar we uren op hebben geschrobd om ze toonbaar te maken, maar in een prachtig zwart-wit motief. We zijn er nogaltijd dolverliefd op. Misschien zijn andere mensen rationeler in een aankoop van een stuk of wat tonnen, maar wij kopen dus huizen op basis van vuile tegeltjes.
Het nieuwe huis heeft ook mooie tegels in de hal maar dat was niet waar we dit keer op vielen. Dit keer was het een groen kastje. In de keuken staat een oude ingebouwde kast, vermoedelijk uit eind jaren veertig, met glazen ruitjes, de verf is afgebladderd maar van een geweldige kleur groen. Een kleur groen die je tegenwoordig niet meer ziet, ik sluit niet uit dat dat komt doordat de verf inmiddels verboden is. Omdat de rest van de keuken redelijk modern is ingericht valt de kast uit de toon.
Ik zou dat dus, vanzelfsprekend, graag anders zien.
'Meteen een volledig nieuwe keuken aanschaffen is zonde,' oordeelde W, terwijl hij de vaatwasser en inbouwoven inspecteerde. 'Dit is allemaal nog helemaal in orde. Kan nog zeker vijf jaar mee.'
Ik kreunde een beetje. Al was ik het natuurlijk wel met hem eens.
Maar ja. 
Die brave houtlook. Die strakke greepjes. De stevige RVS afzuigkap. Het was allemaal gewoon net niks. Hoe zielig moest dat arme groene kastje zich voelen, het pronkstuk tussen al dat degelijke geweld. Ik kon dit toch niet laten voortduren, wat een kwelling.
Thuis googelde ik een beetje op het laten maken van nieuwe frontjes. Dat was nog best een idee. Geen totale kapitaalvernietiging en de keuken zou met een kleine ingreep een geheel nieuw aangezicht krijgen.
'En dan doen we die frontjes dus groen, in dezelfde kleur als het oude kastje, dan krijgen we meer een geheel,' opperde ik tegen W.
Hij keek een beetje aarzelend.
Het was natuurlijk ook niet niks, zoiets moet even wennen, dat snap ik ook wel. In retrospect begrijp ik dan ook niet zo goed van mezelf dat ik op dit punt niet stopte om het idee even goed te laten weken.
'En dan plaatsen we achter het fornuis heel zachtroze tegeltjes,' peinsde ik door.
Zachtroze met oudgroen, een droomcombinatie, ik werd er zelf razend enthousiast van.
Maar W keek me aan of ik niet helemaal lekker was.
'Er komt niets met de kleur roze in mijn keuken,' besloot hij. 
'Nou ja zeg,' sputterde ik.

We gaan verhuizen. Niet ver, sterker nog, het nieuwe huis staat op kruipafstand. Dat is handig, we kennen de mensen uit de buurt al, ze vinden het allemaal enig, ze willen best een handje helpen met spullen sjouwen, of we de kruiwagen maar vast willen klaarzetten.
Maar zover is het nog niet. We krijgen over een maand de sleutel en tot die tijd zitten we in een soort vacuum. Zo voelt het. Ons eigen huis hebben we in de afgelopen weken verkoopklaar gemaakt en dat staat inmiddels op de verkoopsite maar we kunnen nog geen klussen doen in het nieuwe huis. Heel veel hoeft er niet te gebeuren maar toch. De vloer in de woonkamer moet wat opgelapt worden, een beetje schilderwerk, de keuken willen we graag iets anders, op de slaapkamers ligt nu een onhygiënische vloerbedekking en die moet eruit. We waren in dubio wat we voor het tapijt in de plaats wilden en bezochten een vloerenzaak maar ik vond het allemaal maar niks. 
'Ik wil eerst eens kijken wat er onder die vloerbedekking ligt, misschien is het hout wel nog helemaal goed,' zei ik tegen W, die professioneel tegen een PVC-paneeltje stond te tikken.
Hij knikte aarzelend. Ik vind al gauw iets authentiek. Hij vindt al gauw iets afgeleefde zooi.
Toen we vorige week even in het nieuwe huis rondliepen snelde ik naar boven en trok een punt vloerbedekking los. 
'W! Kijk dan! De vloer is fantastisch!' riep ik.
Originele jarendertig planken grijnsden me toe, puntgaaf. Een tikje vergrijsd maar niets dat een goede schuurbeurt en wat olie niet op zouden kunnen lossen. Fluitje van een cent! Zo gepiept!
W was het met me eens. Vergenoegd wreef ik in mijn handen. Het voelde alsof ik een belangrijke slag gewonnen had. Ik rolde de vloerbedekking netjes terug en vroeg me af of het te vroeg was om over een andere diepste wens te beginnen. Namelijk een donkergroene keuken.

De tweede linosnede over de vluchtelingencrisis. Hoe meer ik eraan werk hoe meer ik erover nadenk of het wel alleen over de vluchtelingen gaat. Kunst, literatuur, de maker is het middel. Het gaat zelden over waar het over gaat, de kunstenaar is de vertolker, het doorgeefluik, hij geeft het onderwerp zijn kleur mee, en meer: hij maakt wat hem raakt.