Deze driekleurendruk staat vanaf vandaag in de webshop. De wulp is ingelijst in een mat-zwarte lijst met passe-partout en gesigneerd en genummerd. De afmetingen zijn 50x60.

Er zijn nog enkele originele prenten uit Het lied van de spreeuw te koop in de webshop. Onder andere de openingsprent van de spreeuw die over de velden vliegt. Ingelijst in een mat-zwarte lijst inclusief passe-partout.

Voor iedereen die afgelopen zondag klaar zat voor de uitzending van Vroege vogels: helaas, door technische problemen is mijn reportage in het water gevallen. Aanstaande zondag zal hij wel worden uitgezonden, ik zal nog laten weten hoe laat. 

Of het klussen een beetje opschiet, vraagt iedereen.
Ik vind dat een lastige vraag. Het ligt er maar net aan wat je definitie van opschieten is. Ik zou graag eigenlijk het hele huis het liefst gisteren al klaar hebben dus in die zin vlot het natuurlijk helemaal niet. 
We hadden afgelopen week toch maar besloten dat de leemlaag op de muur van de woonkamer eraf moest. 
'Gewoon bikken,' zei de stukadoor aan de telefoon toen we vroegen hoe dat dan moest.
Dus ja, dat deden we dan maar.
Het ging redelijk, de stukken leem vlogen om onze oren. Maar het gruis en het stof ook. Ergens halverwege het trapgat mengde de mist van het leemstof zich met de nevel die opsteeg uit de slaapkamers waar W de muren met veel herrie glad aan het polijsten was. Als het niet zo smerig was, was het bijna een natuurwonder.
Het leem nestelde zich in de reten van de houten vloer, ver buiten het bereik van het beschermfolie dat we optimistisch hadden uitgespreid. 
Ik stofzuigde het gauw op, anders zouden de planken nog beschadigen.
Hiiii zei de stofzuiger na amper tien minuten.
Waarna hij met een zacht plofje uitdoofde.
De vloer was nog voor het grootste deel bedekt met gruis en de muur zag er vooralsnog uit als een oorlogsgebied.
Verhuizing versus W&O: 1-0.
In de avond haalden we bij de bouwmarkt een bouwstofzuiger en nog een emmer stucpasta. W bracht het nog even naar het nieuwe huis. 
'Waar bleef je nou?' vroeg ik toen hij eindelijk terug was.
'Ik ben gestruikeld.'
Hij hompelde een beetje.
'De stucpasta is omgekiept.'
Ik kreunde zachtjes.
'Op het pad.'
Het schitterende tuinpad met de oude bemoste steentjes dat zo idyllisch de heuvel op kronkelt. Vol stucpasta.
Verhuizing versus W&O: 2-0.
De volgende dag meldde het hulpconvooi zich al vroeg. Met vier man sterk werden de leemmuren beslecht. In nog geen paar uur was alle leem weggestoken en zowel de vloeren als de muren afgewassen. Op de slaapkamers waren de muren glad en de kieren gedicht. De stucpasta bleek zich gewillig weg te laten schrobben van het paadje.
's Avonds op de bank met een biertje proostten we op de vorderingen. We feliciteerden elkaar met zoveel progressie.
Ja, het schoot lekker op, het hele geklus.
Verhuizing versus W&O: 2-10.

DEZE LINOSNEDE IS UITVERKOCHT

Deze reductieprint in drie kleuren staat vanaf vandaag in de webshop. De oplage is heel beperkt, alle exemplaren zijn gesigneerd en genummerd. Ingelijst in een mat-zwarte lijst met passe-partout. Je vind de lino hier: octaviewolters.nl/webshop.

'Ze probeerde je te versieren,' grijnsde ik.
'Helemaal niet,' mompelde W.
'Haar hand lag in je nek,' hield ik vol.
'Ze was de mevrouw uit Sesamstraat, in Sesamstraat wordt niet versierd,' gromde W.
'HAHA.'
We stonden op de dansvloer in Hotel Arena, onze kelen waren al schor van het schreeuwen om boven de muziek uit te komen. Ik had al duizend praatjes gemaakt, het glas champagne dat we bij binnenkomst hadden gekregen was nog steeds vol, nog geen tijd gehad om het op te drinken.
Het Oosterpark had er donker bij gelegen toen we de poort door waren gelopen. Het water van de vijver leek wel zwart en vlak voor ons stak een grote rat het pad over. Maar het hotel zag er prachtig uit, met overal flonkerende lichtjes, het leek wel kerstmis.
Ik was nog nooit op het kinderboekenbal geweest, allicht, ik had natuurlijk ook nog nooit een kinderboek gemaakt, dus ik vond het nogal wat. Bij binnenkomst waren we door een galerij van enorme doeken gelopen waarop de werken van de penseelwinnaars waren gedrukt. Gauw had ik een foto van mijn eigen werk gemaakt, levensgroot keek mijn spreeuw de ruimte in, W had me zachtjes in mijn arm geknepen.
De dansvloer liep steeds voller, ik knikte even naar W. Na meer dan 22 jaar samen is onze code geperfectioneerd, we hebben aan een blik genoeg. We liepen de zaal uit, in de luwte van de gangen kwamen we weer een beetje tot onszelf. Via de trappen in de hal ontdekten we de tweede verdieping, een omloop die uitkeek over het dansgedeelte. Nu pas vielen me de muurschilderingen op in de hoge koepel die nu vlak boven ons was, prachtig, ik nam me voor eens terug te komen en alles een keer goed te gaan bekijken bij daglicht.
Onder ons dansten de kinderboekenschrijvers, illustratoren, uitgevers in het blauwpaars van de discolampen, overal lagen slingers en gouden confetti.
'Mooi hè,' zei W.
'Heel mooi,' zei ik, en ik stootte mijn schouder even tegen hem aan.
'Maar ze probeerde je echt wel te versieren.'
'Haha.'